Rannveig Guðmundsdóttir (andsvar):
Virðulegi forseti. Mér finnst slæmt ef málflutningur minn í þessu máli hefur verið á þá lund að þingmaðurinn geti túlkað hann þannig að ég vilji sterkt ríkisvald og veikt vald úti í héraði. Það er alveg þvert á það sem hefur verið skoðun mín og ég er búin að setja fram í þessum ræðustól, ég held bara alltaf. Ég hef lagt mikla áherslu á hvar verkefni fjölskyldunnar eigi að vera og hvers vegna. Þetta er því alger rangtúlkun á orðum mínum og ég vísa þessu algerlega frá.
Ef reynslan verður sú sem þingmaðurinn upplýsir varðandi byggðasamlög þá mundi aldrei hvarfla að mér að líta á eða benda á þau sem þann kost sem sveitarfélögin eigi að nýta sér. Þá verður að leita annarra leiða. Enda er það ekki tillaga sem liggur fyrir hér, sem betur fer, að sveitarfélög eigi að sameinast um byggðasamlög, heldur er þetta eitt af því sem hefur verið nefnt sem úrræði.
Við verðum að líta svo á að ekki er hægt í þjóðfélagi eins og okkar að sveitarfélög ákveði það að þau vilji bara vera 50 manna eða 100 manna eða 200 manna þó þau eigi kost á því að fara í samvinnu við önnur sveitarfélög á svæðinu til þess að geta sameinast um og tekið að sér verkefni, en svo líka sagt: ,,Af því að við viljum vera 50, 100 manna eða 200 manna, þá getum við ekki tekið þessi verkefni sem væru svo góð ef við værum stærri.`` Það er því svona, að mér finnst, allt að því útúrsnúningur hjá þingmanninum hvernig hann hefur túlkað mína ræðu.
Ég geri mér hins vegar grein fyrir því að tvær leiðir eru færar í að sameina sveitarfélög, þ.e. að þau sameinist eftir umræðu, skoðun og með lýðræðislegri atkvæðagreiðslu sín á milli eða með lagasetningu. Menn hafa hingað til alls ekki viljað fara lagasetningarleiðina og ég held að það sé ekki gott enn þá. Það á að leita eftir því að sveitarfélögin finni sinn farveg sjálf til að axla skyldur og í öllum tilfellum, varðandi sveitarfélög, varðandi félagasamtök, varðandi einstaklinga, erum við að tala um þjóðfélag þar sem skyldur og réttindi fara saman.