Ögmundur Jónasson:
Hæstv. forseti. Það er full ástæða til að spyrja hvað veldur því að ríkisstjórn Davíðs Oddssonar, með hæstv. menntmrh. Björn Bjarnason innan borðs, nánast leggi íslenskt námsfólk í einelti. Á þessum áratug hefur verið þrengt mjög að námsfólki, fyrst með því að þyngja vaxtakjörin og síðan með því að færa endurgreiðsluhlutfall lána upp. Það liggur núna í 4,75% en var áður 3,75%. Eins prósentustigs hækkun á endurgreiðsluhlutfalli þýðir, fyrir hjón með 150 þús. kr. á mánuði hvort, auknar fjölskylduálögur sem nema tæpum 40 þús. kr. Þetta er ofan á þær miklu byrðar sem hvíldu á þessu fólki áður.
Nú er námsmönnum einnig meinuð lífsbjörgin meðan á námi stendur. Það er óskiljanlegt að ríkisstjórnin skuli vilja halda námsfólki undir nauðþurftarmörkum. Á vinnumarkaði eru lægstu laun færð upp í 70 þús. kr. en námsmönnum er ætlað að lifa af 57.600 kr. Ef námsmenn síðan reyna að afla sér tekna umfram frítekjumark, sem nú liggur í 185 þús. kr. á ári eða 61.700 kr. yfir sumarmánuðina, þá lækkar lánsrétturinn um 50% umfram frítekjumarkið.
Dæmi: Vinni námsmaður yfir sumarmánuðina fyrir 75 þús. kr. á mánuði og drýgi síðan tekjur samfara námi um 10--15 þús. kr. á mánuði yfir vetrarmánuðina, þá fær viðkomandi engin 57.600 kr. í lán á mánuði heldur 37.600 kr. Þá er viðkomandi kominn inn í vítahring sem verður sífellt erfiðari. Og þess vegna er spurt hvað það er sem vaki fyrir þessari ríkisstjórn að þröngva námsfólki undir hungurmörk, undir nauðþurftarmörk. Sannast sagna skildi ég þetta ekki fyrr en ég heyrði mál hæstv. ráðherra áðan. Hann býsnaðist yfir því að námsfólk væri farið að setja fram launakröfur. Námsfólk er að gera kröfur til að geta lifað. Það er krafan sem sett er fram og ætlast til þess að henni verði svarað. Fólk getur ekki leyft sér að bíða eftir næstu kosningum en guði sé lof, það styttist í þær.