Fyrirspyrjandi (Rannveig Guðmundsdóttir):
Herra forseti. Það eru margar vikur síðan ég lagði fram þessa fyrirspurn. Það er frekar slæmt að heyra, úr því að svo víðtækar tillögur eru komnar að svar ráðherrans sé svo takmarkað og tillögunum verði dreift til þingmanna í dag. Ég hef ekki séð þær.
Það sem ráðherrann segir finnst mér alveg hrikalegt. Mér finnst þetta vondar fréttir. Ráðherrann segir að það sem eigi að gera sé að girða þjóðvegi enn frekar en þegar er, það eigi að girða af viðkvæm svæði, girða af skógræktarsvæði. Það eina sem ekki á að girða af er sauðfé og hross. Þetta er nákvæmlega það sem verið hefur að hjá okkur. Það er verið að girða mannfólkið af, girða þjóðvegina af og nú verður að girða af skógræktina og viðkvæm svæði af því að annars staðar á sauðfé að ganga laust.
Ég hef staðið að tillögum um að takmarka lausagöngu hrossa og flutt ítrekað tillögur um að lausaganga verði bönnuð í landnámi Ingólfs. Afgreiðsla hefur ekki fengist á þessum málum á hv. Alþingi. Á þessum árum hafa hins vegar sveitarstjórnir t.d. hér í landnáminu og þá sérstaklega á Reykjanesi næstum allar gengið þannig frá málum að lausaganga hefur verið afnumin með örfáum undantekningum. Ég trúði því að þannig mundum við vinna okkur fram eftir byrjun aldarinnar og ákveðin svæði yrðu tekin fyrir. Svæðin á landinu eru ólík, það er rétt. Ég geri mér grein fyrir því að við byrjum ekki á því að lögfesta algert bann. Þetta er vinna og aftur vinna. Sauðfé hefur fækkað og við eigum að taka á núna og gera breytingar sem standa svo þegar fé fjölgar aftur og búskapur dafnar.
Herra forseti. Ég geri mér grein fyrir að tíma mínum er lokið. Ég hef ferðast mikið um landið undanfarin ár og það er skelfileg tilhugsun þegar ég lít til þess hvernig landið er girt af í allar áttir, hvar sem maður keyrir, ef tillögur nefndarinnar eru að girðingum verði frekar fjölgað en taka ekki á málunum. Það þarf að taka á þessum málum með nýjum aðferðum.