Siv Friðleifsdóttir:
Virðulegur forseti. Mig langar að leggja nokkur orð í belg þar sem ég hef vissar efasemdir um þessa tillögu. Hún kveður mjög skýrt á um að Alþingi álykti að fela ríkisstjórninni að undirrita Kyoto-bókunina nú þegar fyrir Íslands hönd, nú þegar, ekki seinna en þegar þessi tillaga verður samþykkt sem flutningsmenn vonast væntanlega til að það verði hið allra fyrsta. Ég hef miklar efasemdir um þetta mál. Ég held að það sé betra að bíða og sjá hvort okkur tekst að fá viðurkenningu á sérstöðu okkar.
Ég heyrði orðaskipti tveggja síðustu þingmanna. Þar kom mjög skýrt fram að hv. þm. Hjörleifur Guttormsson hefur efasemdir um að hugur fylgi máli varðandi þessa tillögu þar sem ekki fást nein svör hjá hv. þm. Rannveigu Guðmundsdóttur um byggingu magnesíumverksmiðju á Reykjanesi. Að sjálfsögðu mun slík verksmiðja ekki rísa ef við undirritum þessa bókun nú þegar. Það er ekki hægt að túlka það öðruvísi en að ef hún yrði undirrituð þá mundum við ekki fara út í neina frekari stóriðju á Íslandi.
Ég viðurkenni að þetta er mjög óþægilegt og snúið mál, þ.e. þessi Kyoto-bókun. Að sjálfsögðu vilja allir að við sjáum fram á lækkun á koltvísýringi í heiminum. Allir sjá hættuna í því að auka magn koltvísýrings í andrúmsloftinu. Það getur t.d. haft stórfelld áhrif á yfirborð sjávar og lífskjör í heiminum. Hins vegar viljum við líka nýta vistvæna orku okkar. Spurningin er: Getur þetta farið saman? Við höfum fært fyrir því rök að brýnt sé að nýta hina vistvænu orku okkar þar sem það gæti dregið úr losun á koltvísýringi annars staðar, þ.e. að hér mundu rísa verksmiðjur sem ekki mundu brenna kolum eða olíu heldur grænni orku, þ.e. nýta rafmagnið okkar. Mér finnst þetta ekki vera eigingirni eins og hér kom fram hjá hv. þm. Rannveigu Guðmundsdóttur. Mér finnst þetta alls ekki vera eigingjarnt sjónarmið. Mér finnst þetta sjónarmið eiga fullan rétt á sér.
Við viljum nýta orku okkar og teljum það vera til hagsbóta fyrir heiminn, stuðla að minnkandi losun á koltvísýringi í heiminum. Ég held að við ættum að sjá hvort við getum fengið sérstaka viðurkenningu á aðstæðum okkar. Ég veit að það hefur farið fram mikil vinna bæði í umhvrn. og utanrrn. til þess að reyna að opna augu manna fyrir sérstöðu okkar. Það er alveg ljóst að fyrir okkur er 10% aukning á losun koltvísýrings ekki nægjanlegt ef við ætlum að nýta endurnýjanlega orku okkar. Hér er hagkerfið svo lítið að hver einasta framkvæmd á þessu sviði hefur mikil áhrif.
Hér áðan kom fram hjá hæstv. umhvrh. að álverið á Grundartanga mun auka magn koltvísýrings í andrúmsloftinu um heil 13% sem er auðvitað mjög mikið miðað við heildina hjá okkur en lítið ef það risi annars staðar. Ég vil taka undir með hæstv. ráðherra. Við þurfum að reyna að vinna þessari leið fylgi sem hann nefndi hér fyrir smáríkin, þ.e. að þau ættu að geta nýtt sér þessi úrræði með bestu fáanlegu tækni o.s.frv. til að nýta orku sína. Ég vona svo sannarlega að þetta verði samþykkt í Buenos Aires. Ég er því talsmaður þess að bíða og sjá.
Hins vegar er alveg rétt að ef við fáum ekki skilning á aðstæðum okkar þá er okkur mikill vandi á höndum. Hvað eigum við að gera þá? Eigum við að undirrita samt eða eigum við að sleppa því? Ég hef svo sem ekkert svar hér við því. Ég held að aðalatriðið sé að við einbeitum okkur að því að reyna að fá aðra til að skilja málstað okkar.
Ég get ekki tekið undir það sem kom fram hjá hv. þm. Rannveigu Guðmundsdóttur, um að við ættum að undirrita strax til að senda pólitísk skilaboð. (Gripið fram í.) Hvað þýðir það? Þetta er eins og að skjóta og spyrja svo. Mér finnst það mjög óeðlilegt. Ég held að við eigum að bíða og sjá hvort við náum árangri í að fá viðurkenningu á okkar málum þannig að við getum hækkað koltvísýringskvóta okkar örlítið.
Ég vil líka taka undir það sem fram kom hjá hv. þm. Tómasi Inga Olrich varðandi hvert senda eigi svona tillögu í þinginu. Ég held að það væri mjög æskilegt að senda hana til utanrmn. Það er alveg ljóst að umhvrh. mun undirrita Kyoto-bókunina ef við sættum okkur við þá niðurstöðu sem í henni felst en það verður í umboði utanrrh. Ég tel því eðlilegt að þessi tillaga fari til utanrmn. og við munum þá leita eftir umsögn umhvn. um þetta mál.
Að lokum vil ég, virðulegi forseti, taka undir eitt ákveðið atriði sem kom fram í ræðu hv. þm. Hjörleifs Guttormssonar um það hvernig við eigum að nýta orkulindir okkar í framtíðinni. Hann kom inn á það að jarðhitinn væri ekki endurnýjanleg auðlind til fullnustu fram í tímann. Það er alveg rétt og ég held að við Íslendingar höfum verið allt of sofandi fyrir því. Við höfum nýtt orkulindirnar eins og þær verði hér um aldur og ævi og að það skipti ekki máli hvernig við nýtum þær. Ég held að hér sé gífurleg sóun í notkun heita vatnsins. Það væri mjög til bóta ef við gætum látið einhvers konar starf fara fram til að upplýsa almenning og fyrirtæki um það hvernig spara megi heita vatnið. Við Íslendingar höfum alltaf hælt okkur af því að við getum notað heitt vatn nánast eins og okkur lystir en svo er alls ekki.