Svanfríður Jónasdóttir:
Herra forseti. Möguleikar fiskvinnslunnar, ýmissa staða á landinu og fólksins sem þar býr takmarkast af þeim leikreglum sem stjórnvöld hafa sett. Fiskvinnslan má ekki eiga kvóta, honum er bara úthlutað á skip. Löndunarskylda er ekki þar sem skipið er skráð þannig að skráningarstaður hefur engin úrslitaáhrif. Það er ekki heldur skylda að landa aflanum á fiskmörkuðum svo fiskvinnslan standi jafnt að vígi þegar kemur að hráefnisöflun.
Skilaboðin frá stjórnvöldum hafa eindregið verið þau að einungis í fyrirtækjum sem stunda útgerð skuli vera fiskvinnsla. Hver segir að góður fiskverkandi sé endilega sá besti til að fara í útgerð? Eru útgerðarmenn þeir réttu til að ákveða hvar aflinn skuli unninn og á hvaða verði hann skuli seldur? Þar hefur sannarlega steytt á í samskiptum sjómanna og útvegsmanna. Það virðist einfaldlega ekki mega láta á það reyna hverjir séu best til þess fallnir að vinna verðmætustu afurðirnar úr aflanum.
Að hve miklu leyti spilar það þá inn í verðlagninguna, herra forseti, verðlagningu kvótans, að menn eru ekki bara að kaupa sér rétt til veiða heldur líka til að ákveða hver fær aflann til vinnslu, jafnvel hver fái að selja afurðirnar? Er möguleikum fólks, sem kann það eitt að vinna fisk og það er að verða dýrmæt þekking, fórnað svo að kvótahafar geti haft sem frjálsastar hendur jafnvel þó vitað sé að ekki sé verið að gera mestu verðmætin úr aflanum? Um það er nefnilega ekki samkeppni.
Á meðan svo er, herra forseti, er fráleitt að verja fiskveiðistjórnarkerfið á hagkvæmniforsendum. Hagkvæmni við veiðarnar er sjálfsögð en við hljótum líka að gera kröfu til þess að þeir sem kunna að verka fisk fái notið þeirrar sérþekkingar sinnar þó þeir eigi ekki skip. Fólk þarf að eiga möguleika á að bjarga sér, byggðarlagi sínu og atvinnu. Þess vegna þarf nýjar og réttlátari leikreglur, herra forseti.