Steingrímur J. Sigfússon:
Herra forseti. Mikið held ég að sjúklingunum sem hent verður út af spítölunum í sumar líði betur eftir að hafa heyrt þessa tölfræði frá hv. þm. Einari Oddi Kristjánssyni.
Ég þakka hv. þm. Árna Steinari Jóhannssyni fyrir að taka þetta mál fyrir en ég verð jafnframt að lýsa nokkrum vonbrigðum með svör eða svarleysur hæstv. heilbrrh. Ég varð afar litlu nær. Mér finnst fátt benda til þess að hrakningasögu sjúkrahúsa og heilbrigðisstofnana frá undanförnum árum sé að linna. Satt best að segja er með öllu óþolandi við hvaða aðstæður þessi starfsemi hefur búið, óvissu og erfiðleika sem fara afar illa með allan starfsanda á þessum vinnustöðum og eiga t.d. sinn þátt í vandamáli eins og mönnunarvandamálinu sem hér var nefnt.
Sumarlokanirnar eru löngu úrelt fyrirbæri, a.m.k. í sparnaðarlegu tilliti. Það liggja fyrir óhrekjandi upplýsingar um að þær eru dýrar. Til viðbótar við það að kosta peninga valda þær miklum vanda, safna upp biðlistum o.s.frv.
Staðreyndin er auðvitað sú, herra forseti, að fjárlögunum hefur verið logið saman undanfarin ár með vöntun upp á 500--1.000 millj. kr. í þennan málaflokk. Upp í það hafa menn síðan búið til einhverja potta og úr þeim hefur síðan verið hyglað einhverjum dúsum upp í stofnanirnar sem ýta á undan sér skuldahala og búa við mikla erfiðleika.
Mér fannst sú fílósófía afar merkileg sem hæstv. heilbrrh. gerði að sinni og hafði eftir einhverjum hjúkrunarforstjóra að þjóðin væri svo fámenn að heilbrigðisstofnanirnar hlytu alltaf að verða undirmannaðar af þeim sökum. Þetta er auðvitað furðulegur málflutningur. Hér þarf að gera átak í að auka námsframboð og gera þessi störf eftirsóknarverð þannig að þeim fjölgi sem afla sér menntunar sem sjúkraliðar, hjúkrunarfræðingar, læknar o.s.frv.
Mönnunarvandamál heilbrigðisstofnananna eru heldur ekki bundin bara við sumarið. Ég get t.d. tekið það dæmi að gjörgæsla Landspítalans var svo undirmönnuð sl. vetur að það gerðist trekk í trekk að hætta varð við hjartaaðgerðir að morgni dags, ekki vegna þess að nokkrir af færustu hjartaskurðlæknum Norðurlanda stæðu ekki tilbúnir með hnífinn. Nei, vegna þess að ekki var starfsfólk á gjörgæslunni til að taka við sjúklingunum eftir aðgerðirnar og þar af leiðandi varð að hætta við þær, jafnvel stundum eftir að búið var að deyfa sjúklingana.