Jóhann Ársælsson (andsvar):
Hæstv. forseti. Það kom fram í ræðu hv. þm. og menn hafa rætt í þessari umræðu hverjir hefðu komið þessum lífeyrissjóðum á. Mér fannst það ekki vera nógu skýrt að aðalátakið sem gert var til þess að koma lífeyrissjóðunum á var 1970 og það voru almennu verkalýðsfélögin sem stóðu í því átaki. Bara til þess að þeir sem hlýða á þessa umræðu taki það með í reikninginn þá var það þá sem stærstu átökin fóru fram og flestir lífeyrissjóðirnir urðu til hjá almennu verkalýðsfélögunum.
Það er svo önnur saga, a.m.k. hef ég aldrei getað skilið það, hvers vegna atvinnurekendur eiga sæti í stjórnum lífeyrissjóðanna. Ég geri engan greinarmun á því hvort menn kalla það sem verið er að greiða framlag atvinnurekenda eða framlag einstaklingsins. Það er einfaldlega verið að greiða í lífeyrissjóð vegna viðkomandi starfsmanna og þess vegna ætti það að vera fyrst og fremst eign hans sem slíks.
Ég get vel skilið þær hugmyndir sem hv. þm. Pétur Blöndal er að leggja hér fram. Mér finnst alveg ástæða vera til þess að velta því fyrir sér hvort verkalýðsfélögin og stjórnir þeirra eigi endilega að velja menn inn í stjórnir þessara lífeyrissjóða. Satt að segja hefur mér oft flogið í hug að það hafi stundum verið óheppilegt að forustumenn verkalýðshreyfingarinnar væru jafnuppteknir af hagsmunum lífeyrissjóðanna og þeir hafa stundum verið langtímum saman þegar þeir eru að vega og meta önnur hagsmunamál launþeganna. Ég held að þessi seta þeirra á gullkistunum hafi kannski stundum getað orðið til þess að þeir hafi tekið öðruvísi afstöðu en þeir gerðu annars.