Fjármálaráðherra (Geir H. Haarde) (andsvar):
Herra forseti. Það mætti líka taka með í reikninginn hversu ríkið mundi spara sér í vaxtakostnaði af þeim peningum sem hægt er að leggja til hliðar, þessa 2,2 milljarða, á því tímabili sem fresturinn nær yfir. Það er auðvitað hlutur sem reiknast með í dæmið. Þar er raunverulegur sparnaður sem getur í þessu tilfelli numið 100 millj. kr. ef um er að ræða 5% af 2 milljörðum eða eitthvað því um líkt.
Þingmaðurinn nefndi ýmislegt fleira í ræðu sinni sem forvitnilegt var að hlusta á. Þó nefndi hann eitt sem mér finnst rangt og ég er ekki sammála. Það er að auka eigi sölu eigna ríkisins og nota peningana í rekstrarútgjöld. Ég held að það sé mjög óskynsamlegt að koma sér í þá stöðu að þurfa að fjármagna rekstrarútgjöld, hvort sem það er til tryggingamála eða annarra þátta, með slíkri eignasölu.
Hins vegar talaði hann um nauðsyn þess að reka ríkissjóð með verulegum rekstrarafgangi, ,,umtalsverðum rekstrarafgangi`` sem er nákvæmlega orðalagið upp úr stefnuyfirlýsingu stjórnarflokkanna. Ég fagna því að hann tekur undir það markmið. Ég held að ekki sé hægt að segja annað en hér sé á ferðinni umtalsverður afgangur. Það getur ekki nokkur maður haldið öðru fram. Hvað eru 15 milljarðar í hagkerfi upp á 670 milljarða annað en umtalsverður afgangur?
Það var líka fróðlegt að heyra vangaveltur hans um efnahagsástandið og peningamagn í umferð. Það minnti mig á það þegar flokksbræður hans í Alþfl. fyrir 20 árum síðan lögleiddu á Íslandi, fyrstir manna í heiminum, að peningamagn í umferð mætti ekki aukast nema um svo og svo mörg prósent á tilteknu tímabili. Það voru fyrstu hagfræðikenningar Miltons Friedmans sem nokkurs staðar voru lögleiddar í heiminum. Þær hafa að vísu sitthvað til síns máls í þessu efni en athyglisvert er að þessi hugmynd skuli skjóta upp kollinum á nýjan leik.