Fyrirspyrjandi (Svanfríður Jónasdóttir):
Herra forseti. Það er rétt hjá hv. þm. Bergljótu Halldórsdóttur, að það er ekki mikið mál að skipta um nettengingu. En þetta snýst ekki bara um nettengingu. Málið snýst eins og hér kom fram réttilega hjá hæstv. ráðherra um tækni og þar með nettengingar en það er meira, þ.e. innihaldið, sú þróunarvinna og starfið sem unnið hefur verið og sú þjónusta sem skólarnir hafa fengið hjá Menntanetinu sem hefur verið rekið án hagnaðar, ekki með arðsemi að leiðarljósi heldur fyrst og fremst verið ætlað að standa á sléttu. Þar hefur fyrst og fremst verið hugsað um að veita skólum ákveðna þjónustu. Menn hafa áhyggjur af því að ef þessari þjónustu sleppir þá verði það sem í staðinn kemur hinum fámennu sveitarfélögum og skólum ofviða. Menn óttast að þá skilji á milli þeirra sem eru stærri og hafa efni og hinna minni. Það er ekki bara tæknin heldur líka þessir möguleikar. Ég tel rétt að gæta að þessu og reyna að koma í veg fyrir að slíkt eigi sér stað.
Íslenska skólakerfið stóð mjög framarlega á þessu sviði fyrir nokkrum árum síðan, 1995, 1996 og árin þar á undan var horft til okkar. Þá þótti það sem hér var að gerast afskaplega merkilegt. Frumkvæði Péturs Þorsteinssonar á Kópaskeri var nánast einsdæmi og menn litu til þess hvernig Íslendingar fóru að, hvernig íslenska skólakerfið þróaðist. Því miður er það ekki lengur þannig, m.a. vegna tækninnar eins og ráðherra nefndi. Víða eru bara módemsambönd. Það vantar bandbreidd, vantar í rauninni menntabrautina inn í fjarskiptakerfi okkar. Kannski yrði möguleiki á að það yrði til ef hið opinbera hefði fyrirtæki sem gæti gert slíka hluti en það er mál annarrar umræðu.
Það hefur hallað undan fæti þannig að við erum ekki framarlega lengur þó við höfum til þess metnað og aðstæður.