Margrét Frímannsdóttir (andsvar):
Virðulegi forseti. Það hefur verið nokkuð fróðlegt að fylgjast með þessari umræðu sem hefur að stórum hluta snúist um það hvað menn sögðu og gerðu og ákváðu fyrir tíu árum.
Vissulega er eðlilegt að menn taki fortíðina inn í alla umræðuna og aðdraganda þess að stefnt er að því að fara í virkjunarframkvæmdir með þeim hætti sem nú er gert. Menn verða samt sem áður að hafa það í huga að mjög margt breytist í aðstæðum okkar á heilum tíu árum. Við settum lög fyrir tíu árum á Alþingi Íslendinga sem búið er að breyta síðan þá vegna þess að aðstæður hafa breyst. Framkvæmdir hafa úrelst, hönnun hefur breyst, aðrar kröfur eru gerðar til allrar atvinnustarfsemi í dag vegna þess að í dag eru gerðar miklu meiri kröfur um umhverfis- og mengunarvarnir. Á þeim forsendum er verið að fara fram á að lögum um umhverfismat sé beitt á þessa tilteknu framkvæmd.
Það er mjög erfitt fyrir alla að horfa upp á það að verið er að skipta þjóðinni í tvær fylkingar. Ef farið hefði verið í mat á umhverfisáhrifum á sínum tíma eða fyrir svona tveimur árum, einu og hálfu, þá hefði hugsanlega verið hægt að samræma sjónarmið og niðurstöðu þessara tveggja fylkinga vegna þess að mat á umhverfisáhrifum gerir ráð fyrir að við tökum inn í byggðasjónarmiðin efnahagsleg sjónarmið sem mönnum er mjög tíðrætt um --- en líka sjónarmið umhverfisverndar og hvernig náttúran sjálf fer út úr framkvæmdinni.
Þess vegna finnst mér á köflum að umræðan snúist kannski ekki um meginatriði máls miðað við stöðuna eins og hún er í dag.