Einar K. Guðfinnsson (andsvar):
Virðulegi forseti. Það er þetta með góðu og vondu skuldarana. Við skulum reyna að átta okkur aðeins á því hvernig við getum mælt þetta. Nú vill svo til að hin merka stofnun, Byggðastofnun, hefur reynt að gera það. Hún gerði það þannig að hún fór í það að rannsaka hvar útlánatöpin höfðu helst orðið, í hvaða atvinnugreinum og á hvaða landsvæðum. Niðurstaðan er dálítið sláandi. Hún er sú að þessar frægu greinar, sjávarútvegur og landbúnaður, eru ábyrgar fyrir hvað minnstum gjaldþrotum hlutfallslega í landinu. Og í öðru lagi að gjaldþrotin hafa orðið hvað stærst og mest á höfuðborgarsvæðinu í þjónustugreinum og fleiri greinum sem þar eru til staðar. Við getum því sagt sem svo að ef menn skoðuðu þetta hlutlaust og lánastofnanir ætluðu að skoða það með þeim hætti, þá ættu þær auðvitað að sækjast mjög eftir því að skipta við sjávarútvegsfyrirtæki, landbúnaðarfyrirtæki og fyrirtæki á landsbyggðinni. En veruleikinn er bara sá að svo er ekki og þess vegna hefur Byggðastofnun orðið að sinna viðurhlutameira lánahlutverki en menn höfðu gert ráð fyrir.
Hv. þm. spurði líka hvort ég teldi sennilegt að opinberir starfsmenn löðuðu fram frumkvæði. Ég held að það sé miklu líklegra að frumkvæðið sé laðað fram úti á landsbyggðinni hjá fólkinu sjálfu og þess vegna hefur Byggðastofnun, kannski ein fárra ríkisstofnana, verið að draga úr eigin umfangi og fært þessi verkefni og þessa fjármuni út á land til fólksins sjálfs til þess að hægt sé vinna á þeim forsendum sem það telur skynsamlegast. Ég er hins vegar alveg sammála hv. þm. um að verðbréfamarkaðurinn hefur í mörgum tilvikum skilað mikum fjármunum út á land sem betur fer, eins og hann hefur almennt orðið til góðs í landinu. En það breytir því ekki að millistór og minni fyrirtæki á landsbyggðinni hafa lent í þessari stöðu sem ég var að lýsa áðan og þess vegna hefur lánastarfsemi Byggðastofnunar orðið veigameiri en mig t.d. óraði fyrir fyrir ekki löngu síðan.