Fyrirspyrjandi (Hjálmar Árnason):
Herra forseti. Það má segja eins og oft hefur komið fram í umræðum að ein mesta gæfa Íslendinga hafi verið hvernig fiskstofnar okkar fóru, hrundu nánast, því nú þegar þeir eru að dafna og hressast eru Íslendingar sem veiðiþjóð að koma reynslunni ríkari upp úr þeim öldudal. Sú reynsla hefur verið nýtt til þess að auka verðmæti sjávarfangsins og nýta betur sjávarafla. Sumir vilja segja að með þessu höfum við í rauninni verið að fara úr frumframleiðslu og yfir á hærra tæknistig sem leiðir svo til aukinnar verðmætasköpunar.
Eitt af því sem okkur hefur lærst á þessum þroskaferli, má segja, er að nýta stærri hluta af sjávarfangi, nýta betur hvern hluta af þeim fiski sem dreginn er úr sjó og skapa úr því verðmæti, skapa verðmæti úr því sem áður var hent og ekki var litið á sem verðmæti. En betur má ef duga skal og eins og kunnugt er þá er vitað að enn er hent hluta af fiski, einkum á vinnsluskipum en við höfum hins vegar ánægjuleg dæmi um fyrirtæki sem eru að laga sig að þessum afskurði í landi. Ég nefni fyrirtæki eins og Laugafisk, Skinnfisk og fleiri slík fiskfyrirtæki sem hafa verið að vinna úr þessum afskurði og náð ágætum markaði fyrir afurðir sínar og eru sannarlega að auka verðmætasköpun fyrir þjóðarbúið.
Hins vegar heyrist frá aðstandendum þessara fyrirtækja og annarra að nokkur skortur sé á hráefni og kvartað undan því að geta ekki náð til hráefnisins, m.a. vegna þess að því sé hent. Þá hefur, herra forseti, í umræðunni um sjávarútveg oft verið rætt um aðstöðumun landvinnslu annars vegar og fullvinnslu á sjó hins vegar, sjóvinnslunnar, og m.a. sá þáttur sem hér er gerður að umtalsefni verið dreginn fram í umræðunni.
Þá hefur og í umræðunni, herra forseti, í vaxandi mæli verið kallað eftir því að fiskiskip og bátar séu skylduð til að koma með allan afla að landi og því beini ég þeirri fyrirspurn til hæstv. sjútvrh. hvort til standi að beita sér fyrir einhverjum slíkum aðgerðum.