Katrín Fjeldsted (andsvar):
Herra forseti. Ég held að ég sé alveg jafnmild í málflutningi mínum núna og í vor. Ég er yfirleitt mild í málflutningi mínum, held ég.
Að leyfa og banna íþróttir. Mér finnst skipta máli hvort heilinn í íþróttamanninum er í hættu eða ekki. Mér finnst það skipta höfuðmáli. Ef í ljós kemur að einhverjar íþróttir eru jafnhættulegar heilanum og hnefaleikar og að áverkinn sem hlýst af þeim er jafnalvarlegur, já, þá finnst mér eðlilegt að reyna að hindra slíka áverka, vegna þess að ekki er hægt að lækna þá. Viðkomandi aðili situr uppi með þá til æviloka.
Nafngiftin ólympískir hnefaleikar fer fyrir brjóstið á mér, já, en fyrst og fremst vegna þess að mér finnst því vera beitt til að blekkja almenning. Það breytir engu fyrir mig. Það er bara heilinn sem skiptir þarna máli fyrir mig. En ég held að þegar fólk kynnir sér þetta mál og sér fyrir hvaða áhrifum heilinn getur orðið þá sjái það í gegnum þetta heiti.
Í 1. gr. þar sem talað er um að heimiluð sé keppni og sýning --- ég lýsti því hér áðan og í vor að ég tel að þjálfun í íþróttasal sé af hinu góða líkt og aðrar íþróttir, gefi mjög góða hreyfingu og styrki líkamann, ég fór mjög nákvæmlega yfir það áðan og í vor, en keppni þar sem menn slá hvor annan, það er þar sem áverkarnir verða, þessir sem ég er að gera að umtalsefni og skipta höfuðmáli.