Lúðvík Bergvinsson (andsvar):
Virðulegi forseti. Ég heyri að við erum alla vega sammála um framlagningu þessa máls, þar greinir okkur ekki mikið á. En hitt er, virðulegi forseti, að miðað við þá röksemdafærslu sem hv. þm. setti fram þá má allt eins færa rök að því og beita sömu rökum í því skyni væntanlega að banna aðrar ofbeldisíþróttir sem eru iðkaðar. Má þar nefna karate og knattspyrnu, sem oft og tíðum hefur leitt til verulegra líkamsáverka, og nefna má margar aðrar íþróttagreinar.
Ég held þess vegna, virðulegi forseti, og það er mín bjargfasta skoðun, að það sé ekki Alþingis að ákveða hvað sé íþrótt og hvað ekki. Miklu eðlilegra að forustumenn þeirra mála hér á landi taki ákvörðun um það og beri þá enn fremur ábyrgð á þeirri ákvörðun. Það er dálítið sérstætt eins og staðan er í dag, að við skulum banna hnefaleika og einbeita okkur að þessari einu íþrótt en heimila karate og sitt lítið af hverju sem getur valdið verulegum líkamsskaða.