Steingrímur J. Sigfússon (andsvar):
Herra forseti. Orðin um ,,aldur og ævi`` í greinargerð frv. segja auðvitað í raun aðalkjarnann í þessu máli. Það var hugsun gefendanna. Þeir völdu þá leið sem vænlegust var til þess að verðmætin héldust og gæfu af sér um ókomna tíð, þ.e. að hafa þau í formi jarðagjafa og treysta á að afgjald jarðanna, tekjurnar af þeim, gætu árhundruðum og þúsundum saman og inn í sjálfa eilífðina sem er löng, gefið af sér í þágu þessara málefna.
Ein aðalástæðan fyrir því að ég er að taka þetta hér upp er m.a. að út af þeirri braut sveigja menn með þessu, þ.e. með einskiptis og endanlegri sölu jarðarinnar sem gefur af sér ákveðin verðmæti í eitt skipti og búið, og þetta hverfur.
Það er, held ég, ekki þannig að við getum vísað í batnandi lífskjör og betri félagsþjónustu í dag en var á miðöldum. Að sönnu er rétt að menn eru ekki á vergangi, hætt er að hola niður hreppsómögum og eymdin er ekki slík eins og hún var þá verst.
En því miður breytir það ekki hinu að víða eru bágindin og víða er þörf fyrir stuðning þó til staðar sé velferðarkerfið sem menn vísa á, félagsþjónusta sveitarfélaga, Tryggingastofnun og allt það. Öll mannleg eymd og bágindi hafa því ekki horfið þannig að rök séu til þess að nú þurfi ekki lengur að leita leiða til að efna eins vel og nokkur kostur er anda þessara gjafa á sínum tíma. Ég óttast reyndar að þess muni langt að bíða að við náum að skapa það fyrirmyndarsamfélag að allir verði sammála um að nú sé engin þörf fyrir hluti af þessu tagi. Ég óttast að langt sé í það.