Ferill 643. máls. Aðrar útgáfur af skjalinu: Word Perfect.


126. löggjafarþing 2000–2001.
Þskj. 1020  —  643. mál.




Tillaga til þingsályktunar



um staðfestingu ákvörðunar sameiginlegu EES-nefndarinnar nr. 48/2001, um breytingu á XI. viðauka (Fjarskiptaþjónusta) við EES-samninginn.

(Lögð fyrir Alþingi á 126. löggjafarþingi 2000–2001.)



    Alþingi ályktar að heimila ríkisstjórninni að staðfesta fyrir Íslands hönd ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar nr. 48/2001 frá 30. mars 2001, um breytingu á XI. viðauka (Fjarskiptaþjónusta) við EES-samninginn frá 2. maí 1992, og fella inn í samninginn ákvörðun framkvæmdastjórnarinnar 2000/709/EB frá 6. nóvember 2000, um lágmarksviðmiðanir sem aðildarríkin skulu taka tillit til þegar þau tilnefna aðila í samræmi við 4. mgr. 3. gr. tilskipunar 1999/93/EB um ramma bandalagsins varðandi rafrænar undirskriftir.

Athugasemdir við þingsályktunartillögu þessa.


1. Inngangur.
    Með þingsályktunartillögu þessari er leitað heimildar Alþingis til staðfestingar á ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar nr. 48/2001 frá 30. mars 2001, um breytingu á XI. viðauka (Fjarskiptaþjónusta) við EES-samninginn frá 2. maí 1992, og að fella inn í samninginn ákvörðun framkvæmdastjórnarinnar 2000/709/EB frá 6. nóvember 2000, um lágmarksviðmiðanir sem aðildarríkin skulu taka tillit til þegar þau tilnefna aðila í samræmi við 4. mgr. 3. gr. tilskipunar 1999/93/EB um ramma bandalagsins varðandi rafrænar undirskriftir.
    Ákvörðun þessi kallar á lagabreytingar hér á landi og var tekin af sameiginlegu EES- nefndinni með stjórnskipulegum fyrirvara af Íslands hálfu. Í tillögu þessari er gerð nánari grein fyrir því hvað felst í slíkum fyrirvara, sbr. 103. gr. EES-samningsins. Jafnframt er gerð grein fyrir efni þeirrar gerðar sem hér um ræðir. Gerð þessi felur ekki í sér breytingar á þeim meginreglum sem í EES-samningnum felast.
    Ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar sem hér um ræðir eru prentuð sem fylgiskjal með tillögu þessari ásamt gerðinni sjálfri.

2. Um stjórnskipulegan fyrirvara.
    Ákvarðanir sameiginlegu EES-nefndarinnar um breytingar á viðaukum eða bókunum við EES-samninginn eru þjóðréttarsamningar. Samkvæmt samningnum er ekki gert ráð fyrir því að í ákvörðunum sé kveðið á um að gildistaka þeirra gagnvart aðildarríkjunum sé háð staðfestingu þeirra heima fyrir. Þær verða með öðrum orðum skuldbindandi fyrir aðildarríkin um leið og þær hafa verið teknar nema eitthvert aðildarríkjanna beiti heimild í 103. gr. EES- samningsins til að gera fyrirvara um að ákvörðun geti ekki orðið bindandi strax vegna stjórnskipulegra skilyrða heima fyrir. Hafa ríkin sex mánaða frest frá töku ákvörðunar í sameiginlegu nefndinni til að aflétta fyrirvaranum. Með þessu er vísað til nauðsynlegs atbeina þjóðþinga aðildarríkjanna og af hálfu Íslands hefur fyrirvara þessum því einungis verið beitt þegar ljóst er að ákvörðun kallar á lagabreytingar. Almennt hefur ekki verið leitað sérstaks samþykkis Alþingis áður en stjórnskipulegum fyrirvara er aflétt heldur látið við það sitja að Alþingi hafi samþykkt nauðsynlegar lagabreytingar vegna innleiðingar ákvarðana. Þetta felur í sér nokkurt frávik frá almennri meðferð vegna staðfestingar þjóðréttarsamninga þar sem atbeina Alþingis er krafist en á sér skýringar í sérstöðu ákvarðana sameiginlegu EES-nefndarinnar meðal þjóðréttarsamninga. Hins vegar hafa nokkrir ókostir fylgt þessu fyrirkomulagi. Má þar helst nefna annars vegar að nokkuð mismunandi er með hvaða hætti það hefur komið fram í lagafrumvörpum hvernig þau tengjast tilteknum ákvörðunum sameiginlegu EES- nefndarinnar og hins vegar að með þessari aðferð hefur skort á að Alþingi hafi verið gefinn kostur á að taka beina afstöðu til staðfestingar einstakra ákvarðana nefndarinnar. Í vissum tilvikum hafa ákvarðanir sameiginlegu EES-nefndarinnar kveðið á um að bætt sé við EES- samninginn tiltekinni EB-gerð sem ekki öðlast gildi innan Evrópusambandsins fyrr en einhverjum missirum eða jafnvel árum seinna. Samkvæmt EES-samningnum er Ísland skuldbundið til að taka endanlega afstöðu til þess hvort slík gerð verði hluti samningsins innan sex mánaða frá töku ákvörðunarinnar í sameiginlegu EES-nefndinni en hefur sama svigrúm og önnur aðildarríki samningsins til að innleiða viðkomandi gerð í landsrétt. Fram að þessu hefði eina leiðin verið sú að setja lög til innleiðingar þessara gerða innan sex mánaða frestsins en þau lög hefðu þá að sjálfsögðu ekki þurft að taka gildi fyrr en á ætluðum gildistökudegi gerðarinnar. Þetta er mjög óheppileg leið þar sem við undirbúning slíkrar lagasetningar er oft og tíðum horft til fordæma erlendis frá en þar er að jafnaði ekki hugað að slíkri lagasetningu fyrr en nær dregur gildistöku viðkomandi gerðar. Að þessari leið slepptri er eina leiðin til að virða samningsskuldbindingar Íslands að leita sérstaks samþykkis Alþingis í formi þingsályktunar.
    Að öllu þessu virtu hefur almenn meðferð þeirra ákvarðana sameiginlegu EES-nefndarinnar þar sem Ísland hefur gert stjórnskipulegan fyrirvara verið færð til samræmis við meðferð þjóðréttarsamninga. Í því felst að almennt er leitað sérstaklega eftir samþykki Alþingis til staðfestingar sérhverri ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar sem stjórnskipulegur fyrirvari hefur verið gerður við. Slíks samþykkis er leitað í formi þingsályktunar en viðeigandi ráðuneyti munu samhliða undirbúa nauðsynleg frumvörp til lagabreytinga. Jafnframt hefur þeirri föstu vinnureglu verið komið á, með vísan til 24. gr. laga um þingsköp Alþingis, að haft verði samráð við utanríkismálanefnd um efni þessara ákvarðana meðan þær eru á undirbúningsstigi.

3. Ákvörðun framkvæmdastjórnarinnar 2000/709/EB frá 6. nóvember 2000, um lágmarksviðmiðanir sem aðildarríkin skulu taka tillit til þegar þau tilnefna aðila í samræmi við 4. mgr. 3. gr. tilskipunar 1999/93/EB um ramma bandalagsins varðandi rafrænar undirskriftir.
    Framkvæmdastjórn Evrópusambandsins hefur ákveðið þær viðmiðanir sem hafa ber í huga við mat á aðilum sem teljast bærir til að meta hvort undirritunarbúnaður telst öruggur samkvæmt tilskipun um rafrænar undirskriftir.
    Í III. viðauka tilskipunar um rafrænar undirskriftir, nr. 1999/93/EB, er kveðið á um þau skilyrði sem búnaður þarf að uppfylla til að teljast öruggur undirskriftarbúnaður samkvæmt tilskipuninni. Skv. 4. mgr. 3. gr. tilskipunarinnar skulu þar til bærar opinberar stofnanir eða einkaaðilar, sem aðildarríkin tilnefna, skera úr um það hvort undirskriftarbúnaður sé í samræmi við kröfurnar sem mælt er fyrir um í III. viðauka. Samkvæmt sama ákvæði skal framkvæmdastjórnin samþykkja viðmiðanir sem aðildarríkin fari eftir þegar ákveðið er hvort tilnefna beri tiltekinn aðila. Með ákvörðun þessari hefur framkvæmdastjórnin fullnægt þessari skyldu sinni.
    Lagt hefur verið fram á Alþingi frumvarp til laga um rafrænar undirskriftir sem varðar m.a. það atriði sem hér um ræðir.



Fylgiskjal I.


Ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar nr. 48/2001

frá 30. mars 2001

um breytingu á XI. viðauka (Fjarskiptaþjónusta) við EES-samninginn


SAMEIGINLEGA EES-NEFNDIN HEFUR,

með hliðsjón af samningnum um Evrópska efnahagssvæðið, eins og hann var aðlagaður með bókun um breytingu á samningnum um Evrópska efnahagssvæðið, er nefnist hér á eftir samningurinn, einkum 98. gr.,

og að teknu tilliti til eftirfarandi:

     1)      XI. viðauka við samninginn var breytt með ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar nr. 17/2001 frá 28. febrúar 2001( 1 ).

     2)      Ákvörðun framkvæmdastjórnarinnar 2000/709/EB frá 6. nóvember 2000 um lágmarksviðmiðanir sem aðildarríkin skulu taka tillit til þegar þau tilnefna aðila í samræmi við 4. mgr. 3. gr. tilskipunar 1999/93/EB um ramma bandalagsins varðandi rafrænar undirskriftir( 2 ) skal felld inn í samninginn.

ÁKVEÐIÐ EFTIRFARANDI:

1. gr.

Eftirfarandi liður komi aftan við lið 5g (tilskipun Evrópuþingsins og ráðsins 1999/93/EB) í XI. viðauka við samninginn:

„5ga.          32000 D 0709: Ákvörðun framkvæmdastjórnarinnar 2000/709/EB frá 6. nóvember 2000 um lágmarksviðmiðanir sem aðildarríkin skulu taka tillit til þegar þau tilnefna aðila í samræmi við 4. mgr. 3. gr. tilskipunar 1999/93/EB um ramma bandalagsins varðandi rafrænar undirskriftir (Stjtíð. EB L 289, 16.11.2000, bls. 42).“

2. gr.

Texti ákvörðunar framkvæmdastjórnarinnar 2000/709/EB á íslensku og norsku, sem verður birtur í EES-viðbæti við Stjórnartíðindi Evrópubandalaganna, telst fullgiltur.

3. gr.

Ákvörðun þessi öðlast gildi hinn 31. mars 2001, að því tilskildu að allar tilkynningar samkvæmt 1. mgr. 103. gr. samningsins hafi verið sendar sameiginlegu EES-nefndinni( * ).

4. gr.

Ákvörðun þessi skal birt í EES-deild og EES-viðbæti við Stjórnartíðindi Evrópubandalaganna.

Gjört í Brussel 30. mars 2001.

     Fyrir hönd sameiginlegu EES-nefndarinnar
    Formaður

    P. Westerlund


    Ritarar
    sameiginlegu EES-nefndarinnar

    P. K. Mannes     M. Brinkmann




Fylgiskjal II.


ÁKVÖRÐUN FRAMKVÆMDASTJÓRNARINNAR

frá 6. nóvember 2000

um lágmarksviðmiðanir sem aðildarríkin skulu taka tillit til þegar þau tilnefna aðila í samræmi við 4. mgr. 3. gr. tilskipunar 1999/93/EB um ramma bandalagsins varðandi rafrænar undirskriftir

(tilkynnt með númeri C(2000)3179)

(Texti sem varðar EES)

(2000/709/EB)


FRAMKVÆMDASTJÓRN EVRÓPUBANDALAGANNA HEFUR,

með hliðsjón af stofnsáttmála Evrópubandalagsins,

með hliðsjón af tilskipun Evrópuþingsins og ráðsins frá 13. desember 1999 um ramma bandalagsins varðandi rafrænar undirskriftir ( 1 ), einkum 4. mgr. 3. gr.,

og að teknu tilliti til eftirfarandi:

     1)      Þann 13. desember 1999 samþykktu Evrópuþingið og ráðið tilskipun 1999/93/EB um ramma bandalagsins varðandi rafrænar undirskriftir.

     2)      Í III. viðauka við tilskipun 1999/93/EB er fjallað um kröfur sem eru gerðar til öruggs undirskriftarbúnaðar. Skv. 4. mgr. 3. gr. tilskipunarinnar skulu til þess bærar opinberar stofnanir eða einkaaðilar, sem aðildarríkin tilnefna, skera úr um hvort öruggur undirskriftarbúnaður sé í samræmi við kröfurnar sem mælt er fyrir um í III. viðauka og skal framkvæmdastjórnin ákveða viðmiðanir sem aðildarríkin fari eftir þegar ákveða skal hvort tilnefna beri tiltekinn aðila til að framkvæma þetta samræmismat.

     3)      Framkvæmdastjórnin ákvarðar framangreindar viðmiðanir að höfðu samráði við nefndina um rafrænar undirskriftir sem komið var á fót skv. 1. mgr. 9. gr. tilskipunar 1999/93/EB.

     4)      Ráðstafanirnar, sem kveðið er á um í þessari ákvörðun, eru í samræmi við álit nefndarinnar um rafrænar undirskriftir.

SAMÞYKKT ÁKVÖRÐUN ÞESSA:

1. gr.

Markmiðið með þessari ákvörðun er að setja viðmiðanir sem aðildarríkin fari eftir þegar þau ákveða hvort innlendur aðili skuli tilnefndur sem ábyrgðaraðili fyrir samræmismat öruggs undirskriftarbúnaðar.

2. gr.

Ef tilnefndur aðili er hluti af stofnun sem hefur með höndum aðra starfsemi en að meta samræmi öruggs undirskriftarbúnaðar við kröfurnar, sem mælt er fyrir um í III. viðauka við tilskipun 1999/93/EB, verður hann að vera skýrt afmörkuð eining innan þeirrar stofnunar. Mismunandi starfsemi skal vera skýrt aðgreind.

3. gr.

Aðilinn og starfsfólk hans skulu ekki hafa með höndum neina þá starfsemi sem gæti haft áhrif á sjálfstætt mat þeirra og heilindi varðandi störf þeirra. Sérstaklega verður aðilinn að vera óháður öðrum aðilum sem eiga hlut að máli. Því skulu tilkynnti aðilinn, yfirmaður hans og það starfsfólk, sem annast samræmismatið, hvorki vera hönnuðir, framleiðendur, birgjar né sjá um uppsetningu á öruggum undirskriftarbúnaði né heldur veitendur vottunarþjónustu sem gefa út vottorð til almennings og ekki vera viðurkenndir fulltrúar neins þessara aðila.

Þeir skulu vera fjárhagslega óháðir og mega hvorki taka beinan þátt í hönnun, smíði, markaðssetningu eða viðhaldi á öruggum undirskriftarbúnaði né vera umboðsmenn aðila sem stunda þessa starfsemi. Þetta útilokar ekki möguleikann á að framleiðandinn og tilnefndi aðilinn skiptist á tæknilegum upplýsingum.

4. gr.

Tilnefndi aðilinn og starfsfólk hans verða að geta staðfest samræmi öruggs undirskriftarbúnaðar við kröfurnar, sem mælt er fyrir um í III. viðauka við tilskipun 1999/93/EB, með faglegri ráðvendni, áreiðanleika og tæknilegri færni.

5. gr.

Starfsvenjur aðilans við samræmismat skulu vera gagnsæjar og hann skal skrá allar upplýsingar, er máli skipta, varðandi þessar starfsvenjur. Allir hagsmunaaðilar skulu eiga kost á þjónustu aðilans. Aðilinn skal beita þeim verklagsreglum, sem hann fylgir, án mismununar.

6. gr.

Tilkynnti aðilinn verður að hafa á að skipa nauðsynlegu starfsfólki og hafa nauðsynlega aðstöðu til að geta framkvæmt á réttan hátt og skjótt tæknileg störf og stjórnunarstörf sem tengjast verkefninu sem hann hefur verið tilnefndur til að annast.

7. gr.

Starfsfólk sem ber ábyrgð á samræmismati skal hafa:

–    trausta tækni- og fagmenntun, einkum á sviði rafrænnar undirskriftartækni og þeirra öryggisþátta í upplýsingatækni sem henni tengist,

–    fullnægjandi þekkingu á þeim kröfum sem eru gerðar við samræmismatið sem þeir framkvæma og næga starfsreynslu til að framkvæma slíkt mat,

8. gr.

Hlutleysi starfsfólksins skal vera tryggt. Laun þeirra mega hvorki vera háð því hversu oft þeir framkvæma samræmismat né niðurstöðum samræmismats.

9. gr.

Aðilinn skal gera viðeigandi ráðstafanir til að geta staðið við þá skaðabótaskyldu sem fylgir starfsemi hans, til dæmis með viðeigandi tryggingu.

10. gr.

Aðilinn skal gera viðeigandi ráðstafanir til að tryggja leynd upplýsinga sem hann aflar sér við störf sem falla undir tilskipun 1999/93/EB eða önnur ákvæði landslaga til framkvæmdar henni nema gagnvart lögbærum yfivöldum í aðildarríkinu sem tilnefndi hann.

11. gr.

Ef tilnefndur aðili gerir samkomulag um að annar aðili annist hluta samræmismatsins skal hann sjá til þess og geta sýnt fram á að sá aðili sé hæfur til að inna af hendi viðkomandi þjónustu. Tilnefndi aðilinn verður að bera fulla ábyrgð á þeirri vinnu sem unnin er samkvæmt slíku samkomulagi. Tilnefndi aðilinn tekur lokaákvörðun.

12. gr.

Ákvörðun þessari er beint til aðildarríkjanna.

Gjört í Brussel 6. nóvember 2000.

Fyrir hönd framkvæmdastjórnarinnar,

Erkki LIIKANEN

framkvæmdastjóri.


Neðanmálsgrein: 1
(1) Hefur enn ekki verið birt.
Neðanmálsgrein: 2
(2) Stjtíð. EB L 289, 16.11.2000, bls. 42.
Neðanmálsgrein: 3
(*) Stjórnskipuleg skilyrði gefin til kynna.
Neðanmálsgrein: 4
(1)    Stjtíð. EB L 13, 19.1.2000, bls.12.