Karl V. Matthíasson:
Herra forseti. Ég þakka hv. þm. Þuríði Backman fyrir að hafa vakið þessa umræðu. Hin síðari ár hafa sauðfjárbændur mátt þola gífurlega mikla skerðingu. Framlag til greinarinnar hefur minnkað stórlega og neysla lambakjöts hefur einnig minnkað. Þetta hefur bitnað mjög illa á afkomu sauðfjárbænda.
Þegar við lítum til þess sem hefur verið að gerast á sviði sauðfjárslátrunar sjáum við það helst að sláturhúsum hefur fækkað til muna. Þessi fækkun hefur leitt til þess að bændur hafa í mörgum tilfellum þurft að senda fé sitt mörg hundruð kílómetra leið til slátrunar. Jafnvel fór engin slátrun fram sl. haust í heilum landshlutum. Þetta hefur haft í för með sér að fé hefur verið flutt þvers og kruss um landið en með auknum flutningum fjár á milli svæða vex hætta á smiti séu sjúkdómar fyrir hendi. Eru ekki til reglur, herra forseti, sem banna þennan samgang milli svæða?
Ég hallast æ meir, herra forseti, að þeirri skoðun að allt of löng leið sé nú á milli bænda og neytenda. Spurningar vakna hvort ekki þurfi að gefa upp á nýtt, hvort ekki verði hreinlega að athuga þann möguleika að bændur megi slátra fé sínu sjálfir. Það er hægt að hugsa sér að nokkrir bændur í samvinnu komi meira að sölunni á framleiðslu sinni, bæði til neytenda og kjötvinnslunnar.
Herra forseti. Þótt heilmiklum fjárhæðum hafi verið varið til að koma lambakjöti á erlendan markað virðist sú viðleitni ekki hafa borið þann árangur sem við vildum sjá. Ég spyr hæstv. landbrh. að því hvort hann telji að sala lambakjöts á erlendum mörkuðum verði svo mikil í nánustu framtíð að það geti skipt sköpum fyrir afkomu þessarar atvinnugreinar sem framleiðir einn þann albesta mat sem um getur.