Steingrímur J. Sigfússon (andsvar):
Herra forseti. Þetta er mikilvægt atriði sem hér hefur borið á góma og ég tel alveg nauðsynlegt að reynt verði að ganga frá þessu máli með mjög skýrum hætti. Mín niðurstaða af því að hlusta á skoðanaskipti og svör hæstv. forsrh. er sú að það skipti máli hvers eðlis aðkoma undirmanna er að hverju máli. Ef þátttaka undirmanna í máli á forstigum er eingöngu fólgin í einhvers konar leiðbeiningu um túlkun á lagagrundvelli eða því að veita upplýsingar eða eiga slíka aðkomu að máli --- þótt það sé gert í nafni ráðuneytis eins og allir pappírar sem frá ráðuneytum fara og þeir undirritaðir fyrir hönd ráðherra ætti það ekki að stofna sjálfkrafa til vanhæfis ráðherra. Sé hins vegar aðkoman í því formi að álit er látið í ljósi eða afstaða tekin, þ.e. einhvers konar ígildi úrskurðar af hálfu ráðuneytisins, þótt á forstigum máls sé og það undirritað með venjubundnum hætti, f.h.r., geta vanhæfisástæður stofnast. Mér sýnast skoðanaskiptin hafa leitt þetta í ljós.
Svona sýnist manni eðlilegast að líta á málið eftir að hafa farið yfir þessi gögn og þá er líka mjög nauðsynlegt að það sé alveg skýrt. Ég held að það hljóti að vera alveg ljóst að ekki er ætlunin með þessu litla frv. um breytingu á stjórnsýslulögum að breyta sjálfum grundvallarreglum stjórnskipunar landsins, að ráðherra sé ábyrgur fyrir stjórnarathöfnum í ráðuneyti sínu, heldur hljóti það að vera spurning um að draga upp landamærin og lagaskilyrðin hvað það varðar að stofnast geti vanhæfi upp á við í vissum tilvikum, málefnalegum skilgreindum tilvikum, ef það gerir það ekki sjálfkrafa. Það fari eftir eðli máls.