Jón Bjarnason:
Herra forseti. Hv. þm. Rannveig Guðmundsdóttir hreyfir hér mjög þýðingarmiklu og alvarlegu máli, þ.e. þróun matvöruverðs hér á landi. Ekki hvað síst alvarlegt er það sem hv. þm. kom ekki inn á sem er breytilegt matvöruverð innan lands. Það er nefnilega ekki sama hvar maður er staðsettur í landinu. Ég held aftur á móti að hv. þm. sé að fara yfir lækinn til að sækja vatnið, að ætla að fara að sækja styrk sinn til Evrópusambandsins. Ég held miklu frekar að við eigum að sækja inn til okkar sjálfra í að bæta úr því sem hér er að fara úrskeiðis.
Ég vil einmitt vekja athygli á nokkrum atriðum. Hæstv. forsrh. minntist á hver þróunin hefur verið á undanförnum árum, þ.e. það kom tímabil samkeppni og samruna, verð var keyrt niður og fyrirtæki þvinguð út af markaðnum með þeim hætti. Í skjóli fákeppni eða einokunar er svo verðsamkeppnin minni og verðið hækkar á ný. Ég held að þetta sé mjög alvarlegt og eigi að taka á, og það fyrr en seinna.
Ég vil líka vekja athygli á þeim mikla mun sem er á vöruverði á höfuðborgarsvæðinu og úti um land. Vöruflutningarnir eru skattlagðir, ríkið skattleggur fjarlægðina frá innflutningshöfnunum að dreifiaðilunum úti um land. Þetta finnst mér að eigi að endurskoða.
Ég vil enn fremur vekja athygli á því, herra forseti, að á fimm ára tímabili hefur verð til sauðfjárbænda fyrir framleiðsluvörur þeirra lækkað um 6% en hækkað til neytenda um 17%. Er ekki eitthvað að þarna? Ekki hefur samþjöppunin skilað hagræðingu og lækkun vöruverðs. Ég held, herra forseti, að við eigum að líta í eigin barm og bæta úr, og fyrr en seinna.