Steingrímur J. Sigfússon:
Herra forseti. Það er heldur dapurlegt að menn skuli ekki geta sammælst um að hafa hér málefnalega umræðu um þær staðreyndir sem við okkur blasa, því miður, hér í íslensku samfélagi eins og víðar í vestrænum svokölluðum velmegunarsamfélögum, að fátækt tiltekinna hópa, vissulega sem betur fer minnihlutahópa en engu að síður hópa sem eru býsna fjölmennir, er staðreynd. Vaxandi fátækt er staðreynd. Þar veldur því að lífskjaramunur er að aukast. Þeir ríku eru að verða ríkari og þeir fátæku eru að verða fátækari.
Það veldur líka því, herra forseti, í köldum vindum nýfrjálshyggjunnar sem hafa leikið um þau þjóðfélög undanfarna tvo áratugi eða svo, að velferðarkerfið hefur verið veikt. Kostnaði vegna notenda eða þjónustu er velt yfir á þá og það bitnar þyngst og harðast á þeim sem lægst hafa launin, minnstar hafa tekjurnar sér til framfærslu þannig að svonefnd hlutfallsleg fátækt er vaxandi vandamál. Þetta er viðurkennt, þetta sýnir tölfræði, m.a. vönduð norræn tölfræði sem liggur fyrir þar sem þessir hópar mælast á bilinu 4% og upp í 8% í velmegunarríkjum Norðurlandanna svo dapurlegt sem það er.
Það er hæstv. forsrh. ekki sérstaklega til sæmdar að hafa ekki þroska til að taka þátt í málefnalegum umræðum um þessi mál. Vandamálið hverfur ekki þó að menn bregðist þannig við. Auðvitað ættu því hæstv. félmrh. og hæstv. forsrh. að taka því fagnandi að menn vilji ræða þessi mál og spurningu um það hvað til úrbóta sé.
Það er alveg ljóst, herra forseti, að þeir sem eru úti á akrinum, sinna félagslegri þjónustu hjá sveitarfélögunum, meira að segja stjórnendur grunnskóla í landinu, finna fyrir þessu með vaxandi þunga, (Forseti hringir.) að efnaminnstu foreldrarnir eiga í vaxandi erfiðleikum með að bera allan þann kostnað sem velt hefur verið yfir á foreldra í skólahaldinu og svipuð dæmi má segja víðar að.