Kristján Pálsson (andsvar):
Herra forseti. Ég get ekki almennilega séð hvernig þetta gengur upp. Sveitarfélögin eiga að ákveða þetta á einum stað, stjórnvöld ætla að ákveða þetta á öðrum, það verður greinilega stríðsástand hér í kringum landið. Ég átta mig ekki á hvernig sveitarstjórnir eiga að taka á úthlutuninni sem slíkri. Fyrir nokkrum áratugum, tæplega tveimur áratugum, var til umræðu að sveitarfélögin fengju úthlutun aflaheimildanna. Sú hugmynd var kynnt sveitarfélögunum og þau beðin um álit og ég minnist þess sem þáverandi sveitarstjórnarmaður að sveitarstjórnarmenn almennt kærðu sig ekkert um að vera að úthluta aflahlutdeildum í byggðarlögum sínum. Þeim fannst þetta of nærri sér og erfitt fyrir lítil sveitarfélög að úthluta og gera upp á milli manna innan sveitarfélagsins. Ég er ekki að segja að sveitarstjórnarmenn geti ekki skipt um skoðun. Ég á ekki von á því að þetta hjálpi sveitarstjórnarmönnum nokkurn skapaðan hlut. (Gripið fram í: Það var þegar þú varst í sveitarstjórn.) Það voru fleiri í sveitarstjórn en ég.
Það er annað sem ég velti fyrir mér, herra forseti, sem varðar brottkastið og þann vanda sem menn eiga við í núverandi kerfi og það er nýliðun í kerfinu. Hvernig ætla menn að tryggja það að ungir, efnilegir sjómenn sem vilja fara í útgerð geti komist að? Nú gerum við ráð fyrir því að þeir sem bjóða í séu þeir sem vilja og eiga peninga og geta boðið hæst fái mest. Er þá gert ráð fyrir því væntanlega að sveitarstjórnin geti líka ákveðið að ungir menn í sveitarfélaginu fái ákveðnar úthlutanir og þá verði sveitarstjórnin sjálf með sínar reglur og hver sveitarstjórn verði með sínar reglur um hvernig þeir úthluta til nýrra aðila?