Steingrímur J. Sigfússon:
Herra forseti. Ótal kannanir á einstökum sviðum vinnumarkaðarins eða á vinnumarkaðnum í heild staðfesta mikinn launamun milli karla og kvenna. Þannig er t.d. launamunur verkamanna og verkakvenna á höfuðborgarsvæðinu um 25 þús. kr. á mánuði, samkvæmt fréttabréfi kjararannsóknarnefndar. Ef tekinn er munur á launum karla í þjónustu-, sölu- og afgreiðslustörfum sömuleiðis hér á höfuðborgarsvæðinu og svo aftur launum kvenna í sömu greinum er munurinn enn þá meiri eða allt upp í 60--65 þús. kr. í mánuði hverjum, og svipaðan hlutfallslegan launamun má finna meðal annarra hópa og eins meðal launamanna á landsbyggðinni. Þegar svo búið er að leita skýringa á þessum brúttólaunamun og reyna að eyða út þáttum eins og álagsgreiðslum, yfirvinnu sem færð er inn í dagvinnulaun og öðru í þeim dúr stendur eftir nakinn hinn kynbundni launamunur sem engin skýring haldbær finnst á nema mismunandi kynferði starfsmannanna. Hann er allt að 10% eða í nágrenni við það eins og hér hefur þegar komið fram og er auðvitað óþolandi misrétti án þess að ég sé að skrifa upp á það að brúttólaunamunurinn sem slíkur sé eðlilegur.
En hvað er hægt að gera, herra forseti? Það er í fyrsta lagi alveg ljóst að ein besta vörnin við þessu eru almennir gagnsæir kjarasamningar á félagslegum grunni. Duldar greiðslur, einstaklingssamningar, leiða til ófarnaðar í þessum efnum. Í öðru lagi, aðgerðir sem bæta stöðu kvenna gagnvart því að vera fullgildir þátttakendur á vinnumarkaði. Það er engin leið að slíta hinn kynbundna launamun úr samhengi við jafnréttisbaráttuna, kvenfrelsisbaráttuna sjálfa. Það þarf líka að leita lausna á þessu vandamáli utan vinnustaðanna og utan kjarasamninganna í hinum almennu undirliggjandi ástæðum misréttis í landinu. Þar þarf að taka á dagvistarmálum, fæðingarorlofsmálum og öðru slíku og vinna gegn þeim þáttum sem valda almennt lakari stöðu kvenna á vinnumarkaði.