Pétur H. Blöndal (andsvar):
Herra forseti. Þessu er afskaplega auðvelt að svara. Það er nefnilega þannig með stóran hlut í Landsbankanum að hann er greiddur með fé, fyrir hann eru greiddir peningar, miklir peningar. Og þeir sem leggja fram þá peninga verða að fá ávöxtun á það fé hvort sem þeir eiga það sjálfir eða gera það í umboði annarra. Þeir geta ekki valsað með annarra manna fé án þess að greiða þeim arð. Þetta er reginmunurinn. Ef menn eiga peningana sjálfir og gera mistök þá tapa þeir. Ef þeir gera einhverjar vitleysur þá tapa þeir. Það er refsing þeirra. En þegar menn ráða fé sem enginn á þá tapar enginn. Þessi herra Enginn, hann tapar, sem á féð. (Gripið fram í.) Það er einmitt hættan sem ég benti á, margoft, þ.e. agaleysið sem felst í því að þeir menn sem taka ákvarðanir og þurfa ekki að standa skil á því að tapa á einhvern máta bera enga ábyrgð á því. Þess vegna erum við að setja alls konar lög um eftirlit með fyrirtækjum sem eru í slíkri eigu sem enginn á eins og t.d. lífeyrissjóðirnir o.s.frv. (Gripið fram í: ... með Frjálsa fjölmiðlun?) Væntanlega hafa hluthafar þess fyrirtækis tapað sínu fé. Ég vænti þess, herra forseti. (Gripið fram í: Var ekki nóg aðhald?) Þeir gerðu mistök og töpuðu. Sá er hinn harði vöndur eignarhalds þar sem menn eiga peningana, sem ekki kemur til þegar menn eiga þá ekki.