Kjartan Ólafsson:
Herra forseti. Vandi kjötframleiðenda er mikill eins og hér hefur komið fram. Því miður hygg ég að hann eigi eftir að aukast. Ástæður þess eru gríðarleg offramleiðsla og lækkandi verð á einingu í þeim greinum sem eru frjálsar, þ.e. frjálsu greinarnar höfum við nefnt hvíta kjötið, svína- og kjúklingaframleiðslu. Þar hafa menn verið að ná meiri og betri tökum á framleiðslunni og með því getað lækkað verð á einingu. Ég held að það muni halda áfram.
Nautakjöt og hrossakjöt teljast jafnframt til frjálsra greina. Þar hefur hrossabændum tekist að flytja út og afsetja offramleiðslu sína á útflutningsmarkaði. Það hefur ekki skilað miklu en gerir þeim gagn.
Lambakjötsframleiðslan er undir ákveðinni stjórn ríkisins eins og við þekkjum þar sem beingreiðslur koma til. Þeirri framleiðslugrein hefur verið stjórnað í áratugi. Leikreglurnar sem þar hafa verið í gildi eru svokölluð útflutningsskylda, sem landbrn. getur ákveðið á ári hverju. Það hefur komið hér fram í umræðunni að sú skylda er 25%.
Ég vil spyrja hæstv. landbrh. hvort ekki sé rétt að fella niður útflutningsskyldu sauðfjárbænda og láta afurðir þeirra keppa á markaðnum rétt eins og aðrar kjötafurðir og láta bændurna skapa sér það rými sem þeir þurfa á þessum markaði en hopa ekki endalaust með útflutningsskyldunni. Ég tel að hún muni gera út af við þessa starfsgrein til lengri tíma litið.
Þá langar mig að koma inn á annan þátt, þ.e. lánamálin. Gerð hefur verið grein fyrir því hverjir standa fyrir fjármögnun hinnar miklu offramleiðslu. En Lánasjóður landbúnaðarins er sjóður þar sem allar greinar borga ákveðið gjald af veltu. (Forseti hringir.) Þar hafa sauðfjárbændur greitt gjöld sem aðrar greinar hafa notið í formi niðurgreiddra lána. Ég held að það þurfi að skoða þessa fjármögnunarmöguleika.