[prenta uppsett í dálka] 107. fundur, 130. lþ.
Gunnar Örlygsson:
Herra forseti. Ein mikilvægasta ákvörðun í utanríkismálum sem Íslendingar hafa tekið er vafalaust innganga í varnarbandalag vestrænna ríkja árið 1948. Þá settum við Íslendingar eitt ófrávíkjanlegt skilyrði fyrir aðildinni. Það var að Ísland mundi aldrei taka beinan þátt í hernaðaraðgerðum, aldrei fara með ófriði á hendur öðrum þjóðum. Að þessu skilyrði gengu aðrar þjóðir í bandalaginu umyrðalaust.
Ríkisstjórnin þverbraut þetta skilyrði sjálf með því að skipa Íslandi í bandalag hinna staðföstu þjóða sem stóðu að árásinni á Írak. Forsrh. og utanrrh. tóku þessa afdrifaríku ákvörðun án minnsta samráðs við löggjafarsamkundu þjóðarinnar. Í 24. gr. þingskapa Alþingis Íslendinga segir svo, með leyfi forseta:
,,Utanríkismálanefnd skal vera ríkisstjórninni til ráðuneytis um meiri háttar utanríkismál enda skal ríkisstjórnin ávallt bera undir hana slík mál jafnt á þingtíma sem í þinghléum.``
Hér á landi finnst varla nokkur maður sem telur aðild okkar að hernaði í Írak til minni háttar utanríkismála og sú skoðun endurspeglaðist á prestastefnu í gær þar sem aðild Íslendinga að þessum hernaði í Írak var harðlega fordæmdur.
