Steingrímur J. Sigfússon:
Herra forseti. Það hefur verið fyrirsjáanlegt lengi, a.m.k. síðustu 10--12 ár, að þessi yrði mjög líklega endirinn á kísilgúrnámi úr Mývatni, þ.e. að því lyki einhvern tíma á fyrstu árum þessarar aldar. Það má segja að það hafi verið endanlega ljóst með sölu ríkisins á verksmiðjunni 2001. Ég er þeirrar skoðunar að stjórnvöld og aðstandendur málsins hefðu getað notað tímann betur til að undirbúa og mæta þessum breytingum í samráði við heimamenn. Ríkið ber mjög mikla ábyrgð á því ástandi sem þarna er að skapast. Stjórnvöld bera ábyrgð sem frumkvæðisaðili að þessum rekstri á sínum tíma í samstarfi við erlenda aðila og þau gera það sem helmingseigandi að fyrirtækinu lengst af. Það eru mikil vonbrigði að bil skuli myndast milli þess að Kísiliðjan lýkur störfum eða lokar og kísilduftverksmiðja fer af stað. Það hefði verið ákaflega farsæll, hamingjusamur endir á þessu máli ef það hefði getað mæst í einum og sama tímapunktinum.
Það sem nú er brýnast er auðvitað að ljúka fjármögnun kísilduftverksmiðjunnar og fá það á hreint hvort svo getur orðið þrátt fyrir allt, þótt nokkur töf verði á, að nokkur hluti starfsmanna geti færst úr núverandi starfsemi yfir í hina nýju verksmiðju eða umsvif sem henni tengjast. Á meðan þetta ástand varir eru auðvitað ýmis mál sem heimamenn í Mývatnssveit, á Húsavík og í Suður-Þingeyjarsýslu leggja áherslu á. Þar má nefna heilsárslandvörslu, gestastofu, samgöngubætur, ýmiss konar framkvæmdir sem tengjast ferðaþjónustu og þar má jafnvel nefna sem hugmynd að flýta stofnun þjóðgarðs norðan Vatnajökuls og hraða þeirri uppbyggingu sem í því sambandi er fyrirhuguð í Mývatnssveit. Það sem skiptir öllu máli er að stjórnvöld taki höndum saman við heimamenn um hvaðeina sem má draga úr röskun sem af þessum breytingum hlýst, svo sem eins og að setja á fót átaksverkefni með stéttarfélögum og sveitarfélagi, standa fyrir námskeiðahaldi og öðru slíku á meðan bilið er brúað.