Ögmundur Jónasson:
Góðir Íslendingar. Nýlokið er mikilli átakahrinu í þinginu og aðrar eru fyrirsjáanlegar. Aðeins eitt ár er liðið frá síðustu alþingiskosningum og má kalla það afrek, með öfugum formerkjum að vísu, að á þessum skamma tíma hefur ríkisstjórninni tekist að koma nánast öllu í uppnám og má heita að þjóðfélagið logi í átökum og deilum.
Í vikunni var Austurvöllur þéttskipaður fólki með rautt spjald á lofti. Á máli knattspyrnunnar þýðir þetta brottvísun af velli fyrir brot. Ef mælikvarðinn á árangur ríkisstjórnar væri hve vel tækist til við að efna til ófriðar og upplausnar þá er ég sannfærður um að þessi ríkisstjórn fengi ágætis\-einkunn. Deilumálið undanfarna daga og vikur er að sjálfsögðu fjölmiðlamálið svokallaða.
Að frumkvæði Vinstri hreyfingarinnar -- græns framboðs var í vetur hafist handa við athugun á hringamyndun í fjölmiðlaheiminum. Ætlunin var að þar með hæfist umræða um hvernig tryggja mætti sem best opna og lýðræðislega miðla, vönduð efnistök og fjölbreytni í dagskrá. Í ljósi aukinnar samþjöppunar á þessu sviði og stöðugra hótana um að þrengja að Ríkisútvarpinu, í sama dúr og við heyrðum hjá fjmrh. hér áðan, var þetta mál tekið upp af okkar hálfu.
Niðurstaðan var sú að sett var á laggirnar nefnd sem skyldi fara í saumana á þessum málum. Fyrsti valkostur þeirrar nefndar var sú leið sem VG hefur talað fyrir, að efla almannaútvarp án inngrips í markaðinn að sinni.
Eins og alþjóð þekkir ákvað Sjálfstæðisflokkurinn og þar með Framsókn að fara aðra leið og, það sem meira er, við útfærsluna var valin leið foringjastjórnmála. Síðan hefur landið logað.
Ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks og Framsóknar hefur aldrei staðið eins veikt og hún gerir nú. Hvert málið rekur annað þar sem fólki er ofboðið um framgöngu ríkisstjórnarinnar og einstakra ráðherra. Menn þurfa ekki annað en nefna stikkorð þá sjá allir fyrir sér atburðarás, heyra yfirlýsingarnar og ráðherrabekkurinn verður ljóslifandi:
Írak, Halldór Ásgrímsson utanríkisráðherra. Þarf að segja meira?
Landspítali -- háskólasjúkrahús. Geir H. Haarde fjármálaráðherra, niðurskurður, uppsagnir, einkavæðing, eyðilegging á áratuga uppbyggingarstarfi.
Atvinnulausir. Manndómsvígsla Árna Magnússonar félagsmálaráðherra við inngöngu í ríkisstjórnina var að hóta atvinnulausu fólki að skerða kjör þess um 10 þúsund kr. Hann þótti hafa styrkt stöðu sína í ríkisstjórninni. ,,Framtíðarforingi,`` sögðu menn.
Félagsleg undirboð. Menn sjá fyrir sér aðbúnaðinn við Kárahnjúka, sviksemi í tengslum við útboð og samninga og linku íslenskra stjórnvalda að framfylgja íslenskum lögum og reglum.
Öryrkjar. Svikinn samningur. Framsóknarflokkurinn kemur upp í hugann á flettiskiltunum fyrir kosningar, flóðlýstir fréttamannafundir með útfærðu samkomulaginu við Öryrkjabandalag Íslands. Að afloknum kosningum þegar flettiskiltin höfðu verið tekin niður var annað uppi á teningnum.
Útlendingalög, hlerunarbúnaður, skipan í Hæstarétt, sérsveit. Ég þarf ekki að halda upptalningunni áfram. Björn Bjarnason er þegar orðinn ljóslifandi.
Einkavæðing. Við sjáum það fyrir okkur. Valgerður Sverrisdóttir viðskiptaráðherra afhendir þjóðbankana í Þjóðmenningarhúsinu í hendur kjölfestufjárfestum sem einhverjum öfugmælasmið datt í hug að kalla þá. Bankana hafa þeir síðan notað sem tæki til að brjótast til frekari valda í efnahagslífinu. Svo aðeins sé litið til síðasta árs þá tóku þeir erlendis 300 milljarða --- ekki 300 milljónir --- 300 milljarða til að auðvelda sér valdabröltið.
Síðan er það náttúrlega Davíð Oddsson. Það skelfilegasta, það ógnvænlegasta sem hann virðist geta ímyndað sér er þjóðaratkvæðagreiðsla þar sem þjóðin tekur milliliðalaust ákvarðanir án klíkufunda, án hrosskaupa, án handsals þeirra Halldórs um að keyra flokka sína til fylgispektar.
Þegar fólkið kom saman á Austurvelli í vikunni sem leið var verið að mótmæla verkum ríkisstjórnarinnar. Mér segir svo hugur að flestir hafi mætt til að verja lýðræðið og koma í veg fyrir að það yrði fótumtroðið.
Nú stendur til að gera yfirgangssömum forstjórum auðveldara að reka fólk úr starfi skýringalaust. Ég er viss um að margir hefðu viljað fá þetta fyrr, einhverjir af ráðherrabekknum einnig hugsað gott til glóðarinnar. Það hefði til dæmis verið þægilegt síðastliðið sumar þegar landverðir flögguðu í hálfa stöng --- á sínar eigin stangir í sínum eigin frítíma. En þeir flögguðu í hálfa stöng við helstu náttúruperlur á öræfum Íslands. Þeir leyfðu sér að láta tilfinningar sínar í ljós. Þeir voru að lýsa harmi sínum yfir óafturkræfum náttúruspjöllum við Kárahnjúka. Ár var þá liðið frá undirritun virkjunarsamninga. Í einhverju tilfinningaþrungnasta átakamáli samtímans hafði þetta fólk borið lægri hlut þótt í andanum risi það hátt og hafi unnið sigur sem mun skila sér inn í framtíðina. En þessari orrustu hafði það tapað og þetta var táknræn aðgerð. Þetta var stund tilfinninganna.
Það þoldi ríkisstjórnin ekki. Allir skyldu undir járnhælinn. Þeir sem hafa haft bein í nefinu, starfað af trúmennsku og af hugsjón, þeim skilaboðum hefur nú verið komið til þeirra að þeir fái ekki vinnu í sumar sem landverðir. Þeir sem höfðu vogað sér að hafa sjálfstæða skoðun og kallað íslenska fánann til vitnis um tilfinningar sínar fá ekki endurráðningu í sumar.
Er einhver tilbúinn að verja þessi vinnubrögð? Er ekki eitthvað bogið við ríkisstjórn sem hefnir sín á ungu hugsjónafólki? Er ekki eitthvað að ríkisstjórn sem gerir Öryrkjabandalag Íslands að helsta óvini sínum og þegar þeirri rimmu slotar þá er það forsetaembættið því almenningur hafði vogað sér að horfa til Bessastaða um þjóðaratkvæðagreiðslu.
Nú spyr ég: Ætlum við að láta ríkisstjórnina komast áfram upp með þessi vinnubrögð? Ætlum við að láta hana komast upp með að eyðileggja heilbrigðiskerfið, grafa undan einhverju besta heilbrigðiskerfi í víðri veröld? Og hvað með vaxandi fátækt? Ætlum við ekki að taka alvarlega varnaðarorð hjúkrunarfólks sem segir: ,,Fátæk börn í Reykjavík líða skort``?
Ætlum við áfram að taka því að vera látin styðja sem staðföst þjóð glórulausa herleiðangra Georges Bush sem gerir þá kröfu að Bandaríkin ein séu undanþegin alþjóðalögum um stríðsglæpi. Hugnast mönnum þetta í ljósi þeirra fréttamynda sem okkur birtast nú á degi hverjum? Ég segi nei. Og nú þarf stefnubreytingu í alvöru, ekki bara orðin tóm. Það á að taka okkur út af listanum um hinar staðföstu þjóðir og við þurfum að segja okkur frá ábyrgðarmönnum mannréttindabrota, hvort sem er í Írak, Palestínu, Guantanamo eða Afganistan.
En eitt megum við vita, hvert og eitt okkar, jafnt innan veggja Alþingis sem utan, ef við ætlum að stöðva þessa ríkisstjórn og koma í veg fyrir að hún grafi undan samfélagsþjónustunni og þar með jöfnuði og velferð á Íslandi þá er ekki nóg að snúast til varnar heldur þarf nú að hefja gagnsókn. Það þarf að boða til funda inni á vinnustöðum, ekki bara á Landspítalanum, alls staðar þarf að taka upp rauða spjaldið og krefjast stefnubreytingar.
Hæstv. forseti. Það er kominn tími til að beina íslenskri pólitík inn í annan og uppbyggilegri farveg en þessi ríkisstjórn hefur grafið.
Það sem sameinar Íslendinga er löngunin til að styðja góð málefni og treysta undirstöður raunverulegra framfara. Á síðustu hundrað árum hefur verið byggt upp kröftugt velferðarþjóðfélag á Íslandi. Höldum því uppbyggingarstarfi áfram. Sýnum reisn og sjálfstæði í samskiptum við aðrar þjóðir. Við eigum efniviðinn til áframhaldandi framfara. Nýtum hann sem best. --- Góðar stundir.