Össur Skarphéðinsson (andsvar):
Frú forseti. Ég og hv. þm. Pétur H. Blöndal erum sammála um meginatriðin sem hann taldi upp í lok svars síns. Við erum sammála um að fjárlögin eigi að vera með afgangi. Við erum sammála um að það eigi að beita fyllsta aga og aðhaldi í ríkisfjármálum. Spurningin er: Hvaða leiðir viljum við fara til að ná þessu markmiði?
Ég og hv. þm. erum líka sammála um að ef vafi leiki á um að eitthvert ákvæði frumvarpa standist stjórnarskrána þá eigi stjórnarskráin að njóta vafans. Hv. þm. lét þau orð falla rétt í þessu. En það blasir við að svo virðist sem hv. þm. og þingmenn meiri hlutans telji leika vafa á því hvort ákvæðið standist fullkomlega stjórnarskrána. Hvers vegna? Þeir rekja ákveðna fyrirvara prófessors við Háskóla Íslands og segja, með leyfi forseta:
,,Þeir fyrirvarar sem Eiríkur gerir í áliti sínu eru eðlilegir þegar litið er til þess að ekki er við skýr dómafordæmi að styðjast.``
Með öðrum orðum er hugsanlegt að dómar mundu fara með öðrum hætti. Prófessorinn rekur það í áliti sínu sem þeir gera að sínu. Þótt líkurnar séu miklu minni á því en gagnvart fyrri gerð breytinganna þá er ekki hægt að útiloka það. Því spyr ég hv. Pétur H. Blöndal: Telur hann ekki réttast að sleppa þessu ákvæði og finna frekar leiðir til þess að draga úr útgjöldum ríkisins sem þessu nemur? Væri það ekki að láta stjórnarskrána njóta vafans?
Við erum sammála um að það eigi að gera en mér virðist ósamræmi milli fullyrðingar hv. þm. og þess sem kemur fram í nál.