16.12.1978
Sameinað þing: 36. fundur, 100. löggjafarþing.
Sjá dálk 1671 í B-deild Alþingistíðinda. (1191)
54. mál, fjárlög 1979
Albert Guðmundsson:
Herra forseti. Ég hafði gert mér vonir um að enginn úr minni hl. hér á Alþ. mundi flytja nokkra brtt. við það fjárlagafrv. sem fram hefur verið lagt og þar með gera ríkisstj. og meirihlutaflokkana eina ábyrga fyrir þessu frv. til fjárl. Það hefur komið fram hjá talsmönnum Alþfl. við þessa umr. um frv. til fjárl., að þeir hafa ákveðið að bíða með að fella þetta frv. til fjárl. þar til við 3. umr., nema á milli 2. og 3. umr. breyti samstarfsflokkarnir stefnu sinni í efnahagsmálum og taki upp þá efnahagsstefnu sem Alþfl. hefur kynnt eða ætlar að kynna að verulegu leyti. Ég vil segja að þetta séu úrslitakostir, það fer ekkert á milli mála. Hér hefur Alþfl. sett samstarfsflokkum sínum hreina úrslitakosti með orðum sínum og athöfnum.
Hv. 7. þm. Reykv. taldi að verðbólgan léki láglaunafólk illa, og ég tek undir það að verðbólgan leikur láglaunafólk mjög illa. Verðbólgan leikur allt fólk illa, ekki bara láglaunafólk, og verðbólgan leikur líka atvinnureksturinn illa. Allur atvinnurekstur hefur orðið fyrir barðinu á hinni þungu holskeflu verðbólgunnar. Fé í atvinnurekstri hefur brunnið upp á nákvæmlega sama hátt og sparifé landsmanna, enda eru atvinnurekendur ekki neitt sérstakur þjóðflokkur. Þeir eru líka sparifjáreigendur. Atvinnureksturinn þarf ávallt fleiri og verðlausari krónur til að endurnýja hráefni og vörubirgðir til að halda atvinnuvegunum gangandi og nota til þess dýrari rekstrarlán frá einum degi til annars. Atvinnureksturinn og þeir einstaklingar, sem enn þá eru sjálfstæðir atvinnurekendur, hafa ekki þau breiðu bök sem tekjuöflunarfrv. ríkisstj. gera nú ráð fyrir að skattpína enn frekar en orðið er. Skrifstofu- og verslunarhúsnæði er ekki lúxusliður í tilvist og rekstri þjóðarheildarinnar. Till. ríkisstj. til tekjuöflunar eru allar skattpíningartillögur og til þess eins fallnar að draga úr athafnaþrá einstaklinga og félaga og auka þörfina á auknum umsvifum ríkisins til þess að halda uppi vinnumarkaði þjóðarinnar.
Stefna ríkisstj. er því röng og hlýtur að draga úr vilja þjóðarinnar til samstarfs við stjórnvöld þegar farið er út af þeirri framfarabraut á sviði atvinnuskapandi tækifæra sem hingað til hefur verið farin. Í frv., sem liggur fyrir á þskj. 188 um sérstakan skatt á skrifstofu- og verslunarhúsnæði, er skattur sem lagður er á til viðbótar því sem sveitarfélögin nú eru að leggja á, en það er 42% hækkun fasteignamats milli ára plús 13% hækkun á álagningarprósentunni. Svo ætlar Alþ. að fara samþ. til viðbótar nýjan skatt á skrifstofu- og verslunarhúsnæði, rétt eins og hér væri sá skilningur fyrir hendi að atvinnuhúsnæði sé einhver lúxusliður í rekstri fyrirtækja. Sama má segja um tekjuöflunarfrv. á þskj. 189, þar sem fjallað er um sérstakt nýbyggingagjald.
Mér er ekki ljóst hvaða samdráttur er hugsaður hjá ríkisrekstrinum, í stofnunum eða annars staðar. En það er augljóst í mínum augum, að hönd dauðans færist yfir atvinnuvegina með þessari skattpíningarstefnu ríkisstj. Árið 1979 verður þungt skattaár fyrir fólk, hvar sem það stendur í launastigum eða annars staðar í þjóðfélaginu.