07.02.1980
Sameinað þing: 22. fundur, 102. löggjafarþing.
Sjá dálk 677 í B-deild Alþingistíðinda. (780)
Umræður utan dagskrár
Helgi Seljan:
Herra forseti. Ég vil í einu og öllu taka undir með hv. 3. þm. Austurl. í máli hans er hann hóf hér umræður áðan. Það er hverjum ljóst, sem kynnir sér aðstæður allar eystra núna, að þar er hrein vá fyrir dyrum víða: fyrir einstaklinga, sem byggja á sjósókn verulegan hluta lífsafkomu sinnar, fyrir fyrirtækin, sem þar hljóta að verða fyrir hinum alvarlegustu áföllum, og fyrir sveitarfélögin, byggðirnar þar í heild.
Í máli hv. þm. kom glögglega fram, að lagaákvæði eru hér skýr og ótvíræð og án alls vafa. Mér finnst engin leið að ætla að túlka þau með þeim hætti sem hér er gert varðandi greinargerðartilvitnanir. Svo skýrt er að orði kveðið í lögunum, að það fer ekkert milli mála að valdið er hjá loðnunefnd eða hæstv. ráðh. ef hann vill beita því. Það hlýtur því að vera sanngirniskrafa að ýtrustu leiða verði leitað til að bjarga þessum byggðarlögum. Það er hvarvetna núna í mönnum þar eystra, á því svæði sem hv. 3. þm. Austurl. minntist á, hið versta hljóð, kvíði, enda er atvinnuöryggi margra í veði og — eins og hann benti á heill byggðarlaganna um leið. Ég held að þegar lagastoð er svo ótvíræð, en menn fara að leita fyrir sér í einhverjum grg. til að komast hjá því að framfylgja svo ákveðnum lögum, ætti þvert á móti að vera vandalaust að gera hér á þá úrlausn sem tæki a.m.k. sárasta broddinn úr þeim hrikalega vanda sem þarna er fyrirsjáanlegur. Áskorun til hæstv. ráðh. hlýtur því að teljast sjálfsagt réttlætismál, og satt að segja finnst mér að honum ætti að vera ljúft að enda hugsanlegan feril sinn með þeim hætti, sem honum væri hinn mesti sómi að, og taka hér af öll tvímæli.