18.03.1985
Efri deild: 50. fundur, 107. löggjafarþing.
Sjá dálk 3622 í B-deild Alþingistíðinda. (2945)
363. mál, lagmetisiðnaður
Stefán Benediktsson:
Virðulegi forseti. Ekki skal ég hafa uppi langar tölur um þetta mál. Ég er á móti því eins og áður hefur fram komið reyndar við fyrri umfjöllun um þetta mál á síðasta þingi og hef þar í raun og veru sömu athugasemdir fram að færa og þá. Ég vil andmæla þeim fullyrðingum sem bæði koma fram í athugasemdum með lagafrv. og bréfinu frá sölustofnuninni þar sem fullyrt er að ef ekki nyti við einkaréttar Sölustofnunar lagmetis, eins og segir í athugasemdunum með leyfi hæstv. forseta, hefði kaupandinn aðstöðu til að fara á milli seljenda á Íslandi og freista þess að fá verðið lækkað. Slík tilhögun yrði íslenskum seljendum í óhag.
Það skýrir sig mjög allur andi og hugsun manna til þessara viðskipta að þeim skuli finnast óhugsandi að það að kaupandinn gæti farið hér á milli manna gæti hugsanlega leitt til þess að honum byðist betri vara og þar af leiðandi vara sem hann yrði að greiða hærra verði en hann gerir í dag, hugsanlega vara sem hann ekki þyrfti að senda aftur hingað til baka til landsins þar sem hún væri að meira eða minna leyti skemmd og þar af leiðandi væri hann e. t. v. reiðubúinn til þess, ef gæði vörunnar væru meiri, að greiða fyrir hana hærra verð.
Eins segir framkvæmdastjóri Sölustofnunar í bréfi frá 13. febr., með leyfi hæstv. forseta, eins og hér hefur áður fram komið, að það að fleiri en einn aðili komi fram gagnvart kaupendum í Austur-Evrópu hefur haft þær afleiðingar að slíkt hefur ætíð leitt til undirboða og truflana á þessum mörkuðum. Frjáls samkeppni er sem sé orðin að truflun á markaði. Eins hafa lögin um Sölustofnunina stuðlað að festu innan samtakanna og atvinnugreinarinnar og því full ástæða til þess að þau lög haldi gildi sínu enn um sinn. Það að ábyrgð einstakra framleiðenda er tekin frá þeim og lögð á herðar samtakanna allra eða Sölustofnunarinnar — og þá á ég við það þegar vara er endursend frá kaupanda vegna skemmda — það yrði kallað festa innan samtakanna.
Ég hef fulla samúð með hæstv. iðnrh. þegar hann þarf að tala í þessu máli og þess vegna líka fullan skilning á því að hann æskir þess, eins og kemur fram í áðurnefndu bréfi, að lögin verði framlengd um a. m. k. fimm ár. Það frestar því alla vega um þann sama tíma að hann þurfi að koma aftur hér í stól og mæla fyrir þessu hinu sama frv. Kannske elur hann þá litlu von í brjósti að það verði ekki endilega hans hlutverk þegar þar að kemur.