09.04.1986
Efri deild: 71. fundur, 108. löggjafarþing.
Sjá dálk 3554 í B-deild Alþingistíðinda. (3217)
232. mál, talnagetraunir
Frsm. minni hl. (Eiður Guðnason):
Virðulegi forseti. Aðeins örfá orð vegna þessara síðustu orða hæstv. dómsmrh. Hann hefur að líkindum ekki heyrt upphaf ræðu minnar hér áðan, en þá tók ég það skýrt fram að vissulega væri málið þannig vaxið að íþróttahreyfingin hefði einkarétt til þessa happdrættisforms samkvæmt lögum og hefði haft það síðan 1972. Hins vegar hefði hún ekki sýnt neinn lit á að notfæra sér þennan einkarétt eða þetta einkaleyfi í næstum því 14 ár eða hálfan annan áratug, og þá sagði ég, og ég ítreka þá skoðun mína, að mér fyndist það ekkert sjálfgefið að aðili, sem fengið hefur einkaleyfi samkvæmt lögum en ekki hirt um að nýta sér það, haldi þeim rétti þó hann eigi hinn lagalega rétt enn þá. Ég er þeirrar skoðunar að hann sé búinn að fyrirgera sínum siðferðilega rétti til þessa einkaleyfis með því að sinna því ekki og nýta það ekki. Með þessum rökum held ég að það sé fullt samhengi í þeirri afstöðu sem ég lýsti hér áðan. En ég hygg að hæstv. dómsmrh. hafi ekki heyrt þessi orð mín áðan. Sem sagt: Með því að nýta ekki þetta einkaleyfi og sinna því ekki, sýna því engan áhuga í 15 ár, þá hafi íþróttahreyfingin engan siðferðilegan rétt til þessa einkaleyfis lengur.