11.02.1988
Sameinað þing: 47. fundur, 110. löggjafarþing.
Sjá dálk 4487 í B-deild Alþingistíðinda. (3116)
242. mál, innflutningur loðdýra til kynbóta
Pálmi Jónsson:
Herra forseti. Ég hafði gleymt tímamörkum þingskapa. Ég er svo gamall í hettunni að mér var í minni aðeins sú tíð þegar þm. máttu tala ótakmarkaðan tíma um þáltill. Biðst ég velvirðingar á þeirri gleymsku minni.
Mest af því sem ég hafði ætlað að bæta við mína ræðu hefur komið fram í máli síðari ræðumanna. Ég hafði ætlað mér að vekja athygli á því eins og gert hefur verið að í minkastofninum hefur ásetningur verið mikill og að sjálfsögðu hafa menn við vaxandi leiðbeiningar lært að setja á bestu dýrin sem jafnframt búa yfir bestu skinneiginleikunum. Þetta hefur orðið til þess að að meðaltali eru útfluttu skinnin lakari en ætla má að stofninn gefi tilefni til þegar ásetningur og útflutningur eru komin í jafnvægi. Þrátt fyrir þetta virðist sem íslenski minkastofninn búi yfir svo miklum skinngæðum að það sé e.t.v. undravert. Þrátt fyrir það sem segir í grg. með till., sem vafalaust er rétt frá fyrri árum, greindi flm. og frsm. till. frá því í lok máls síns að mismunur á verði danskra minkaskinna og íslenskra sé mjög lítill á síðustu uppboðum. Eftir þeim upplýsingum sem ég hef munar aðeins 14 kr. íslenskum á verði danskra minkaskinna, sem eru bestu skinn í heimi, og á verði íslenskra skinna af svartmink.
Þetta er að mínum dómi stórkostlegur árangur og sýnir að það hefur tekist að flytja inn stofn sem býr yfir gæðum sem eru með því besta sem gerist í heiminum og gefur bendingar um að ef við kunnum vel að halda á þessum stofni og þegar útflutningur minkaskinna er kominn í eðlilegt horf, ásetningur ekki jafnmikill og nú er, getum við e.t.v. vænst þess að verða fremstir í heimi með skinngæði. Þetta er vel og ég vona að það takist að halda svo á málum að þetta verði. Eigi að síður tek ég undir að það er ástæða til að flytja inn dýr til kynbóta öðru hvoru. Ég vil ekki fastsetja það á hverju ári, ég tel að það sé of ógætilegt að fastsetja það, heldur að öðru hvoru sé stefnt að því að dýr séu flutt inn til kynbóta, en þá með þeirri fyllstu varúð sem við getum ráðið yfir vegna þess hversu mikið við eigum í húfi og hversu vel við erum einangraðir gegn sjúkdómahættu erlendis frá á Íslandi. Það er sérstaða sem er ekki lítils virði.
Ég tel því að miðað við horfur eins og nú eru séu þær tiltölulega góðar í minkaræktinni. Það er talið að t.d. fóðurkostnaður við framleiðslu á skinni sé ekki nema um 35% af skinnaverði sem er talið nokkuð gott í minkarækt. Á hinn bóginn er þetta gerólíkt í refaræktinni þar sem fóðurkostnaður er um 70% af skinnaverði og er óviðunandi m.a. vegna þess að þar er fjárfestingarkostnaður, húsnæðiskostnaður, allt of hár, fóðurkostnaðurinn of hár og frjósemin allt of lítil þannig að miðað við það sem best gerist erlendis vantar okkur um 60 þús. hvolpa í afrakstur af refastofninum sem var hér á síðasta ári og það munar um minna eða allt að 100 millj. kr.
Þar er vitaskuld mjög alvarleg staða og miklu verri en í minkastofninum. En ég vænti þess að það takist að halda á þessum málum á þann hátt að þessi atvinnugrein gefist hér vel og að við náum því að verða í fremstu röð a.m.k. í minkaræktinni. Ég tel að sú till. sem hér er flutt sé ágætt innlegg í þetta mal og þakka fyrir hana eins og aðrir sem hér hafa talað, en lýk máli mínu með því að vara enn við að fara of geyst í innflutningi vegna þess hve mikið er þar í húfi.