21.07.1913
Efri deild: 12. fundur, 24. löggjafarþing.
Sjá dálk 150 í B-deild Alþingistíðinda. (1633)
28. mál, ábyrgðarfélög
Sigurður Eggerz:
í sjálfu sjer þarf jeg litlu að bæta við það, sem jeg sagði um mál þetta, þegar það var rætt síðast hjer í deildinni. Mjer skildist, að þá væru aðallega færðar tvær ástæður eða dæmi gegn brtill. á þgskj. 64. Önnur var sú sem háttv. fulltrúi stjórnarinnar (KL. J) bar fram að ekki hefði tekizt að fá niðursuðuverksmiðjuna á Ísafirði vátrygða. Jeg hef heyrt, að þar væri um alveg sjerstaka örugleika að ræð, sem stöfuðu af því, að eigandi verksmiðjunnar ætti í málaferlum út af brunabótum við eitt fjelagið. Jeg veit að þetta muni verða leiðrjett, ef mér hefur ekki verið skýrt rétt frá.
Hin ástæðan er sú, að slysaábyrgðarfjelög mundu hætta að starfa hjer, ef brtl. okkar yrði samþykt.
Jeg hef fengið upplýsingar um, að tvö slík fjelög starfa hjer nú. Annað þeirra er „Skandinavisk Ulykkesforsikring“, og eru þeir Kaaber og Johnson umboðsmenn þess fjelags; það hefur starfað hjer síðan 1906. Hitt fjelagið er „Royal Exchange Assurance“ það hefur starfað hjer síðan 1907, og er Sigurður Guðmundsson umboðsmaður þess. Bæði þessi fjelög eru svo ung hjer, að brtill. á þgskj. 64 gerir þeim hvorki frá nje til. Ef hætt er, við að þessi fjelög hætti hjer störfum, þá stafar sú hætta af ákvæðum stjórnarfrv., en ekki af brtill. okkar, og þyrfti þá að fella stjórnarfrv. sjálft.
Mjer skildist svo, sem háttv. umboðsmaður stjórnarinnar hjeldi því fram, að undanþágan næði einmitt til þeirra fjelaganna, sem mest starfa hjer, eg fái það framgang, að undanþágan sje veitt öllum þeim fjelögum, sem hjer hafa starfað 10 ár, þá komast enn fleiri fjelög undir undanþágu ákvæðið, en stjórnin ætlaðist til, og þá er hætt við, að lögin fari að verða fremur þýðingarlítil. Það gleður mig, að sjá á brtill. h. n., að hún hefur þó komizt til þeirrar sannleiksviðurkenningar, að öll ábyrgðarfjelög, sem hjer starfa, eigi að eiga hjer varnarþing. En þó mikið sje í þetta varið, þá megum vjer þó ekki gleyma því, að hitt er engu síður nauðsynlegt, að þau veiti tryggingu fyrir því, að þau fullnægi skuldbindingum sínum, annars getur svo farið, að almenningur fái slæman skell, ef þau verða fjeþrota. Það er kostur við stjórnarfrv., að það gerir ráð fyrir því, að þessi trygging sje sett. Það er efalaust ekki erfitt, fyrir sterk fjelög, að veita þessar tryggingar; annað mun ekki af þeim heimtað til tryggingar en verðbrjef, og slíka tryggingu á þeim ekki að verða skotaskuld úr að setja.
Það er auðsætt, að fjelögin starfa hjer til að hafa hag af, og það er ástæðulaust að ætla, að þau geti það ekki alveg eins, þótt frv. með brtill. okkar fái framgang. Ótti hv. umboðsmanns ráðherra (Kl. J ) getur því varla verið á rökum bygður. Jeg játa það, að gott sje að vera varkár, jafnvel eftir atvikum gott að vera hræddur, en að skjálfa fyrir ekki stærri röksemdum, en þeim, sem hjer hafa verið færðar gegn máli voru, það tel jeg Iöggjöfum þjóðarinnar sízt holt.