26.06.1918
Neðri deild: 56. fundur, 29. löggjafarþing.
Sjá dálk 1176 í B-deild Alþingistíðinda. (1273)
106. mál, bráðabirgðalaunaviðbót handa starfsmönnum landssímans
Frsm. (Matthías Ólafsson):
Jeg skildi háttv. þm. Borgf. (P. O.) svo, að hann hjeldi, að það væri algerlega lagt á vald símastjóra, hvernig launaviðbót þessari yrði úthlutað. Það er auðvitað ekki rjett, því að það er þó stjórnin, en ekki landssímastjórinn, sem vald hefir til að ákveða hana, en vitanlega er stjórninni skylt að fara sem mest að tillögum hans í því efni, og vil jeg biðja háttv. þm. (P. O.) að gæta þess, að 2 stórar nefndir hjer á þinginu hafa fallist á till. landssímastjórans um þetta mál. Háttv. sessunautur minn (H. K.) segir, að það sje ekki rjett að vísa til fjárhagsnefndar; það getur verið, að þeir hafi kann ske ekki allir verið með því, en þó áreiðanlega meiri hl. hennar.
Þá vil jeg fara nokkrum orðum um landssímastjórann sjálfan. Vjer, sem höfum setið á nokkrum þingum og höfum reynt það af honum, að hann er bæði stjórnsamur og sparsamur, munum ekki óska annars fremur en að hans megi njóta við sem lengst, og að honum haldist sem best á því fólki, sem hann á að segja yfir, en það er ekki skemtilegt fyrir mann, sem á að sjá um alt og vill halda góðu fólki hjá sjer, að þurfa að sækja alt með nauðung til þingsins, og að fá jafnvel ekki allra brýnustu sanngirniskröfum framgengt, og ef háttv. þm Borgf. (P. O.) vill taka á sig þá ábyrgð, er leitt getur af slíkri synjun, þá er það gott, en jeg vil ekki stuðla að því, að landssímastjórinn þurfi að fara að taka aftur óæft fólk í þjónustu sína, því að það er áreiðanlegt, að ef til þess kemur, þá á þingið ekki svo lítinn þátt í því.
Hvað sjálfan landssímastjórann snertir, þá er það að segja, að það er sá maður sem fyrst tók að sjer starfið hjer, og að það, sem stofnun þessi er komin, er í rauninni hans verk; hann hefir lengi stýrt henni og sjeð um hana, og hún er nú komin í viðunanlegt horf fyrir ötula stjórn hans. Hins vegar hefir hann mikla fjölskyldu, sem honum er erfitt að færa fram, og mun það öllum vel skiljanlegt. Enn fremur ber að líta á það, að þeir menn, sem undir hann hafa verið gefnir til þessa, hafa nú fengið stöður, sumpart hjer á landi og sumpart erlendis, með talsvert hærri launum en hann hefir. Þannig hefir Smith verkfræðingur fengið stöðu í Noregi með 8.000 kr. árslaunum auk 1.000 kr. dýrtíðaruppbótar. Þess vegna hefir fjárveitinganefnd lagt með því, að landssímastjóranum yrði veitt uppbót á launum hans. En þó að hann hafi farið fram á nokkuð mikið, þá er það ekki nema eðlilegt, vegna þess, að menn vita, að hjer er það altaf vaninn að klípa af því, sem beðið er um, og hefir hann þóst vita, að því hærra sem hann setti, því meiri von væri til, að hann fengi nær því, sem hann vildi.
Þá vil jeg leiðrjetta þann misskilning, sem fram hefir komið á orðum mínum í garð nefndanna. Jeg sagði að eins, að þær hefðu fallist á tillögur landssímastjóra í öllum aðalatriðum, og önnur þeirra, fjárhagsnefnd, hefir skrifað stjórnarráðinu um, að honum væri veitt launauppbót, sem hæfileg þætti, og yrði sú upphæð á sínum tíma tekin í fjáraukalög.
Að fara nú að taka málið út af dagskrá virðist mjer hvorki þörf á nje heldur rjett. Það er nú farið að liða á þingið, en í annan stað leitt, ef ekkert yrði úr þessu máli, enda býst jeg við, að það væri mjög illa farið. En hvað háttv. þm. Borgf. (P. O.) snertir, ef hann hefir ekki getað kynt sjer það allan þann tíma, sem fylgiskjöl þess hafa legið frammi í lestrarsalnum, og svo síðan fjárveitinganefnd fór að athuga það, þá býst jeg varla við, að hann geti fengið ráðrúm til þess hjer eftir.