19.03.1923
Neðri deild: 23. fundur, 35. löggjafarþing.
Sjá dálk 463 í B-deild Alþingistíðinda. (545)
24. mál, fjáraukalög 1922
Hákon Kristófersson:
Jeg skal ekki fara inn á frv., sem hjer liggur fyrir, en aðeins víkja lítillega að brtt. á þskj. 132. Háttv. frsm. fjárveitinganefndar (MP) mintist hennar og það heldur óvinsamlega. Saga þessa máls er sú, að jeg fór til hv. fjvn. og beiddist þess, að hún veitti 3– 400 króna styrk til viðkomandi manna. Jeg vissi þá ekki eins nákvæmlega og jeg veit nú, hvernig sakir stóðu, eða það, að þessi kostnaður við læknishjálpina varð alls og alls um 1800 kr., svo að tiltölulega lítið munaði um þessar 3–400 kr. Hins vegar verð jeg að halda því fram mjög ákveðið enn, eins og jeg gerði þá, að það sje fylsta sanngirniskrafa, sem hjer er farið fram á, og að þessi kostnaður mannanna sje beinlínis sprottinn af völdum. eða rjettara sagt vanrækslu heilbrigðisstjórnarinnar, án þess að jeg vilji annars nokkuð ámæla henni persónulega. Því að það er vitanlegt, að hjeraðslæknirinn fór burtu með fullu samþykki landlæknis og að annar læknir var ekki settur í hans stað, og þess vegna þurftu sjúklingarnir að leita læknis, ekki aðeins í annað læknishjerað, heldur í aðra sýslu, og það yfir langa og erfiða sjóleið, og af því spratt svo aukakostnaðurinn, sem hjer er farið fram á að bæta upp. Eftir brjefi hlutaðeigandi hjeraðslæknis til Snæbjarnar hreppstjóra Kristjánssonar í Hergilsey að dæma, hefir hann ekki viljað taka þátt í þessum halla, þar sem hann segir, sem satt er, að hann hafi farið í fullu leyfi landlæknis, sem jafnframt mun hafa gefið honum fulla von um, að hann gæti fengið lækni til að annast hjeraðið.
Jeg leyfi mjer svo að vænta þess, að háttv. deild taki vel í þessa mjög svo sanngjörnu, eðlilegu og á allan máta mannúðlegu beiðni. Ef menn skyldu efast um, að jeg skýrði hjer rjett frá málavöxtum, hefi jeg hjer fyrir framan mig reikninga frá öllum hlutaðeigendum, sem háttv. deildarmönnum er velkomið að sjá, og gætu þeir þá sjeð, hve hóflega er í sakirnar farið, þar sem reikningarnir bera það með sjer, að kostnaðurinn hefir orðið nær 1800 krónum, en hjer er ekki farið fram á hærri upphæð en 1000 krónur.
Í sambandi við þetta mál vil jeg taka það fram, að landlæknir taldi rjettmætt, að viðkomandi hjeraðsbúar fengju alla upphæðina endurgreidda. Þótt jeg vitanlega hefði viljað það helst og talið það að sjálfsögðu ljettast, leit jeg svo á, að betri væri hálfur skaði en allur, og með það fyrir augum treystist jeg ekki til að fara fram á hærri upphæð en 1000 kr. Vona jeg því, að háttv. deild líti svo á, að vel sje í hóf stilt, og verði því ljúft að samþykkja tillögu mína.
Jeg skal svo leyfa mjer að víkja stuttlega að öðru máli, sem hjer er til umræðu.
Hæstv. atvrh. (KIJ) æskti skýringar á því, er jeg tók fram í fyrir honum og sagði, að ekki nytu allir í Breiðafirði hagræðis af þessum bát og þeim styrk, sem honum væri veittur. Það var ekki ætlun mín með þessari athugasemd að spilla fyrir þessu máli: jeg vildi aðeins benda á, að það væri ekki rjett hjá hæstv. atvrh., að bátur þessi væri fyrir alla Breiðfirðinga, eins og mjer skildist hann halda fram í ræðu sinni.
Það er kunnugra en frá þurfi að segja, að fyrirtæki þessu hefir verið frámunalega illa stjórnað, og því er komið sem komið er. Það er einnig kunnugt, að nú er svo komið, að skuldirnar eru komnar yfir á nöfn nokkurra manna, sem sumir hverjir eiga enga skuld á því, hvernig komið er, en væri hins vegar ef til vill efnalegur voði búinn, ef ekki er að einhverju leyti hlaupið undir baggann. En jeg vildi með þessu gera það ljóst, að það er tillitið til þessara manna, en ekki Breiðfirðinga yfir höfuð, sem verður hjer þyngst á metunum. Því eins og jeg hefi tekið fram, er það ekki allur Breiðafjörður, sem á hjer hlut að máli.
Jeg skal svo ekki fara lengra inn á málið, en endurtek þá ósk mína, að brtt. mín verði samþykt.