13.04.1927
Efri deild: 52. fundur, 39. löggjafarþing.
Sjá dálk 1915 í B-deild Alþingistíðinda. (1423)
115. mál, bankavaxtabréf
Magnús Kristjánsson:
Jeg held því enn fram, að hæstv. ráðh. (JÞ) hafi ekki lesið þessa till. með nægilega miklum velvilja, eins og hann hafði þó lofað. Hjer stendur í niðurlaginu: „Lengd lánstíma breytist ekki þessa vegna, en árlegar afborganir lækka í sama hlutfalli“. Þetta er nákvæmlega sú hugsun, sem fyrir mjer vakir. (Forsrh. JÞ: Hvað stendur á undan og á eftir?). Það er engin þörf á að lesa það. En ef hæstv. ráðh. hefði verið ant um að greiða fyrir málinu, hefði hann getað komið með brtt.
Hæstv. ráðh. (JÞ) sagði, að það væri alveg óviðeigandi að gera ráðstafanir til að ívilna einum vissum flokki lántakenda. Jeg álít sjálfsagt að gera ráðstafanir gagnvart þessum flokki, en hinsvegar sje jeg ekki ástæðu til að gera ráðstafanir gagnvart öðrum, sem ekki verða fyrir erfiðleikum, eins og þessir, sem hjer er um að ræða. — Þá sagði hæstv. ráðh., að ekki væri hægt að sjá það fyrir, hverjir yrðu harðast úti vegna gengishækkunar. Það er nú samt hægt að sjá það um þessa menn, en þeir geta vitanlega orðið fleiri, og þá er kominn tími til að liðsinna þeim. Fyrst ber að liðsinna þeim, sem augljóst er, að verða fyrir erfiðleikum. Svo er hægt að bæta hinum við.
Það var nú raunar ekki nema óeðlilegur útúrsnúningur hjá hæstv. ráðh., að hann vildi ekki ræða tillögu, sem ekki lægi fyrir. En það getur verið vel viðeigandi að koma með tillögu undir umræðum. Hún getur komist á pappírinn og orðið að liði.
Það eitt hefi jeg haft upp úr þessum fáu orðum, sem jeg talaði áðan, að hæstv. ráðh. hefir tjáð sig hlyntan því, að þeim sjerstaka gengisgróða, sem ríkinu kynni að áskotnast, yrði varið til þess að bæta þeim skaðann, sem harðast yrðu úti af völdum gengishækkunar. Þetta er auðvitað vel mælt, en það getur orðið langur aðdragandi að því, að menn fái að njóta þessarar uppbótar, og getur jafnvel orðið um seinan, eða ekki fyr en menn eru orðnir sligaðir af þessum erfiðleikum. Að öðru leyti er ekki ástæða fyrir mig að fara langt út í ræðu hæstv. ráðh. Hann hefir viðurkent, að athugasemdir mínar væru rökrjettar, og vænti jeg þá, að honum skiljist, að hann hafi riðið fremur ógætilega úr hlaði, þegar hann sagði, að engin heil brú væri í þessu plaggi. Þessi órökstuddu ummæli hans munu stafa af því, að till. er borin fram af háttv. 1. landsk.