14.02.1930
Neðri deild: 25. fundur, 42. löggjafarþing.
Sjá dálk 1636 í B-deild Alþingistíðinda. (2168)
116. mál, ábyrgð rekstrarláns til útgerðar
Jón Auðunn Jónason:
Ég fæ nú ekki séð, hvernig skilanefndin ætti að geta haldið áfram viðskiptum Íslandsbanka, nema sleppa öllum veðréttum og láta peningana ganga beint til útgerðarinnar, til þess að hún þyrfti ekki að stöðvast. En ég vil þá spyrja: Er það meiningin, að skilanefndin eigi að spekulera með þá peninga, sem inn nást, eða er hún sett til þess að gæta hagsmuna fátæklinganna og þeirra, sem inni eiga í bankanum? Bankinn á nú erfiðari aðstöðu eftir að búið er að loka honum, heldur en ef hann hefði fengið að starfa áfram. Traust bankans erlendis er að engu orðið og sömuleiðis traust innistæðueigenda innanlands. Að við höfum viljað, að ríkið tæki ótakmarkaða ábyrgð á bankanum, er alls ekki rétt, heldur einungis leggja honum til 3 millj. kr. sem forgangshlutafé, að því tilskildu þó, að hagkvæmir samningar næðust við erlenda skuldheimtumenn. Nú bera reikningar bankans það ótvírætt með sér, að hagur bankans stendur betur nú en 1923.
Annars finnst mér viðkunnanlegra, að atvmrh. hafi nokkra íhlutun um það, hvernig þessi ábyrgðarheimild verður notuð, ekki af því, að ég treysti ríkisstj. betur en bankastjórninni, heldur af „princip“-ástæðum. (ÓTh: Því er ég alveg á móti). Ég hefði kunnað betur við, að stj. hefði eitthvert eftirlit með bankastjórunum, án þess að ég sé að vantreysta þeim til þess að halda skynsamlega á þeim málum. Þá vil ég spyrja hæstv. ráðh. að því, hvort það sé satt, að bankastjórar Landsbankans hafi neitað útgerðarfyrirtæki um lán, nema því aðeins að það fengi eftirgefinn veðrétt Íslandsbanka í skipum félagsins.