01.04.1932
Neðri deild: 40. fundur, 45. löggjafarþing.
Sjá dálk 936 í C-deild Alþingistíðinda. (3917)
16. mál, loftskeytanotkun íslenskra veiðiskipa
Frsm. meiri hl. (Sveinn Ólafsson):
Gamalt orðtak segir, að sagan endurtaki sig frá öld til aldar, ár af ári, og er það vafalaust rétt. En furðanlegt má það heita í þessu máli, að gamlar kerlingasögur virðast endurtaka sig. Ein þeirra segir frá því kynlega atviki, að þegar óvinurinn hitti ömmu sína, þá sortni sól og sígi í mar, en eldi og brennisteini rigni yfir jörðina. Eitthvað svipað má segja um það, þegar hreyft er við þessu máli hér á þingi og reynt til þess að afstýra þeirri óhæfu, sem átt hefir sér stað í misnotkun loftskeyta. Þá kemst hv. þm. G.-K. í æsing og oftekur sig á berserksgangi. Það er óviðeigandi og þýðingarlaust um jafnalvarlegt mál og þetta að snúa því upp í gaspur og hnjóðsyrðalestur. Það hefir oft verið tekið fram, að það, sem um ræðir hér, sé að finna ráð til að afstýra misnotkun loftskeytanna. Tók ég þetta fram í framsöguræðu minni. En hv. frsm. minni hl. leiðir hjá sér að svara þessu. Hann kom aldrei að efninu, og sama er að segja um hv. þm. G.K. Herkænska þeirra er sú ein að snúa út úr orðum mótstöðumanna ýmislega.
Hv. frsm. minni hl. og hv. þm. G.-K. hafa upp aftur og aftur komið með þær fullyrðingar, að lög nr. 82 frá 1917 um rekstur loftskeytastöðva séu einhlít til varnar misnotkun loftskeyta, lög, sem lúta að allt öðru efni en þeim vörnum. Ætla ég ekki að eyða nóttunni í það að elta ólar við útúrsnúninga þeirra.
Skil ég að vísu hv. þm. G.-K. vel, að hann vill forðast það, að lögtekin verði ákvæði þau, er felast í frv. þessu um að gefa skuli drengskaparvottorð í hvert skipti, sem skeyti er sent, um það, að ekki felist í því atbeini við brot á landhelgilogum. Skil ég, að hann muni vera sá drengur, að hann vilji koma sér hjá að falsa skeyti. Hefi ég líka það traust á honum, að hann myndi skirrast við að senda skeyti, ef það væri ekki hægt nema með því að falsa drengskaparvottorð. Ég ætla honum ekki hann ódrengskap, sem hv. þm. Vestm. virðist ætla sjómannastéttinni íslenzku, að ekkert megi undir drengskap hennar eiga. Ætla ég það varmönnum einum að misnota þannig drengskaparorð sín. Tekur ekki tali að vera að ræða um slíkar fjarstæður.
Andmælendur frv. vita vel, að þessi ráð, sem í frv. felast, og engin önnur, fyrir utan strandvarnirnar sjálfar, sem vegna kostnaðarins mikla og stærðar landsins er ábótavant, duga í þessu efni. Auk þeirrar landhelgivarnar, sem nú er beitt, er ekkert öflugra aðhald til en þetta, að skylda menn til þess að gefa drengskaparvottorð. Þetta finna andstæðingar frv., og er þeim því illa við, að það verði lögfest.
Mér er sama, þótt það annað standi ómótmælt, sem hv. þm. Vestm. bar fram í vörn sinni á dögunum, og læt ég það sem vind um eyrun þjóta. Það var að mestu meinlaus útúrsnúningur úr ræðu minni og orðaleikur. Má hann vel standa í Alþt., hv. þm. til ánægju. Meira máli skiptir hitt, að þetta mál fái úrlausn, og verður það efalaust fyrr eða síðar lögfest, þótt nú verði reynt að tefja það. Vil ég svo ekki vera að þreyta hv. þm., með því að komið er miðnætti, og mun ég láta útrætt um þetta að sinni nema ég verði til neyddur af andstæðingum.