07.03.1933
Efri deild: 18. fundur, 46. löggjafarþing.
Sjá dálk 1143 í B-deild Alþingistíðinda. (1246)
66. mál, lögreglumenn
Jakob Möller [óyfirl.]:
Ég skal ekki lengja þessar umr. neitt að ráði. Aðeins vil ég leiðrétta missagnir í ræðum þeirra hv. 2. og 5. landsk. Þeir staðhæfðu báðir, að málstaður meiri hl. bæjarstjórnar hefði fyrst og fremst átt sökina á óspektunum, sem hér urðu 9. nóv., enda hefði málstaðurinn verið fordæmdur af flokksmönnum meiri hl. úti í bæ. Þetta er gersamlega tilhæfulaus uppspuni. A. m. k. hefi ég ekki orðið var við það af vörum eins einasta flokksmanns, að málstaðurinn væri fordæmdur. Þótt það sé kunnugt öllum, skal ég hér gera nokkra grein fyrir því, hvernig málin stóðu 9. nóv. Þegar búið var að verja h. u. b. öllu því fé, sem upphaflega var ætlað til atvinnubótavinnunnar, svo að ekki var handbært eftir nema 5060 þús. kr., en þurft hefði 200300 þús. kr. til þess að halda vinnunni áfram óbreyttri til áramóta, og þetta fé hinsvegar reyndist ófáanlegt, var eina úrræðið, sem til var, að lækka kaupið, og varð þó að útvega 100 þús. kr. til þess að geta haldið vinnunni áfram með óbreyttum mannfjölda, en til þess voru ekki einu sinni neinir vísir útvegir. Vil ég einmitt vekja athygli á því, að á þessum fundi bæjarstj. 9. nóv. var lesið upp neitandi svar frá Landsbankanum við slíkri málaleitan, og voru þær ástæður, sem meiri hl. bæjarstj. hafði til þessarar ráðabreytni, sem hann hvarf að, þess vegna í fullu gildi. Að halda vinnunni áfram, en geta ekki borgað hana, var jafngagnslaust eins og þótt engin vinna væri.
Hv. 5. landsk. kenndi óeirðirnar 9. nóv. ennfremur ósvífni meiri hl. bæjarstj., en þó einkum ósvífni minni, sem hann sagði, að hefði haldið ósvífna árásarræðu í garð atvinnuleysingjanna. Skaut ég því inn í ræðu hv. 5. landsk., að þetta væri tilhæfulaus haugalýgi, að ég hefði flutt nokkra slíka ræðu, og endurtek það nú. Sannleikurinn er sá, eins og öllum Reykvíkingum er kunnugt, að ég hafði aðeins sagt nokkur inngangsorð að ræðu, þegar bæjarstjórnarfundurinn leystist upp, og hafði því ekki einu sinni tækifæri til að halda slíka ræðu, enda voru þau fáu orð, sem ég sagði, algerlega hlutlaus, og gátu ekki gefið tilefni til óspektanna eða hermdarverkanna þennan dag.
Hv. 5. landsk. sagði ennfremur, að meiri hl. bæjarstj. hefði ráðið því, að umr. þennan dag var útvarpað. Sannleikurinn er nú sá, að tilmæli um að útvarpa umr. bárust frá útvarpsráðinu, og bæjarráðið lét það á vald lögreglustjórans, hvort þetta skyldi gera. Meiri hl. bæjarstj. verður því ekki dreginn til ábyrgðar á þessu.
Ég skal svo ekki blanda mér frekar inn í þessar umr. Ég eftirlæt öðrum það að hjálpa kommúnistum til að tefja fyrir þessu máli með málþófi.