18.02.1933
Efri deild: 4. fundur, 46. löggjafarþing.
Sjá dálk 886 í B-deild Alþingistíðinda. (922)
24. mál, vega og brúargerð
Atvmrh. (Þorsteinn Briem):
Það kann að þykja nokkur nýjungagirni, að bera fram breyt. við brúarlögin, er sett voru í fyrra. En frá ýmsum héruðum hafa borizt eindregnar óskir um; að veitt sé heimild um lántöku til brúargerða, eins og gert var 1919, til að byggja nýjar brýr. Hér er farið fram á, að ríkissjóði sé heimilt að taka að láni hjá sýslu- og sveitarfélögum allt að 60 þús. kr. á ári í fjögur ár, með vöxtum er séu ½% hærri en hæstu innlánsvextir í Landsbankanum. Áður voru þessir vextir 6%, en réttara hefir þótt að binda þá við vexti Landsbankans á hverjum tíma, og hafa þá þó nokkuð hærri, vegna þess að lánin eru bundin í nokkur ár. Ef þetta frv. nær ekki fram að ganga, hlýtur að koma afturkippur í brúargerðir, þar sem augljóst er, að ríkissjóður er nú ekki megnugur að leggja fram neitt svipað og undanfarið í því skyni. Hinsvegar má vænta lánsframboða frá sýslu- og sveitarfélögum í peningum, og þó einkum vinnu, sbr. Þverárbrúna og loforð til brúar á Markarfljót. Ég vil jafnframt benda á, að beinn sparnaður getur verið að því, að stj. hafi slíka heimild. Það kemur oft fyrir, að Alþingi sér sér ekki fært að veita fé nema til einnar brúar í héraði, en hún kemur ekki að fullum notum fyrr en önnur brú er byggð á sama veginum, þótt ekki sé fé fyrir hendi í ríkissjóði, eða fjárveiting til þess að gera báðar brýrnar samtímis. Lántökuheimild gæti orðið til þess, að báðar brýrnar yrðu byggðar samtímis, og yrði að því bæði vinnu- og efnissparnaður. Sama timbrið mætti þá nota við báðar brýrnar, afgangar nýttust betur og ferðakostnaður sparaðist.
Vil ég mælast til, að frv. verði að umr. lokinni vísað til 2. umr. og samgmn.