20.11.1934
Neðri deild: 41. fundur, 48. löggjafarþing.
Sjá dálk 860 í B-deild Alþingistíðinda. (1055)
22. mál, verkamannabústaðir
Garðar Þorsteinsson [óyfirl.]:
Ég tók eftir því hjá hv. þm. V.-Ísf., að hann varð, til þess að styðja sín rök, að gera sjálfstæðismönnum upp hugsanir og koma fram með fullyrðingar um það, sem þeir hafa aldrei látið í ljós, sem sé það, að þeir viðurkenndu, að nauðsynlegt væri að hafa aðeins eitt byggingarfélag í kaupstöðum utan Rvíkur. (ÁÁ: Það hafði einn hv. þm. úr Sjálfstfl. þau orð við mig utan fundar). Það má kannske finna því einhver rök, að það sé eðlilegt þar, sem lítið fé er fyrir hendi, að því sé ekki skipt á milli fleiri félaga. En hinsvegar má hv. þm. ekki gleyma því, að lögin eins og þau voru voru alls ekki takmörkuð við eitt félag. Þau heimiluðu að hafa tvö félög, og það er fyrst nú, sem þetta kemur fram.
Í öðru lagi má benda á, eins og hv. 3. þm. Reykv. hefir gert, að þegar hv. þm. V.-Ísf. var að tala um eitt fisksölusamlag, þá þurfti hann að bæta við, að það yrði að vera þjóðarnauðsyn. Hann þurfti að koma þar með sérstaka ástæðu, sem hann gat svo ekki fundið neina sambærilega að því er snertir byggingarfélögin.
En það, sem skiptir mestu máli fyrir mér, er, að hér er um að ræða löggjöf, sem á að gilda aftur fyrir sig. Hún á að taka rétt af aðilum, sem hafa stofnað byggingarfélag, byggt á þeim lögum, sem þá giltu, og sem eiga að njóta þeirra hlunninda, er þau lög veittu. Ég veit ekki annað en að það sé viðurkennd regla alstaðar, að löggjöf eigi aldrei að brjóta í bág við þann rétt, sem einstakir aðilar hafa fengið, þannig að sá réttur sé af þeim tekinn án bóta og að ástæðulausu.