19.03.1935
Neðri deild: 32. fundur, 49. löggjafarþing.
Sjá dálk 985 í B-deild Alþingistíðinda. (1396)
75. mál, hæstiréttur
Gísli Sveinsson [óyfirl.]:
Herra forseti. Aðeins örfáar aths. Það hefir ekki komið fram, að andstaðan gegn till. minni hl. allshn. hér í deildinni hafi neina málsvara, sem svara þarf. Get ég því látið hjá líða að fara frekar inn á þar umr. En ég vildi aðeins tala örfá orð við hv. þm. Barð., sem eflaust er hvergi nærri, eins og jafnan þegar þarf að svara einhverju af vaðli hans. Það er nú svo, þó að honum þyki það kannske ótrúlegt, þá þarf ég í raun og veru sáralitlu að svara honum, því að hann kom hvergi nálægt því atriði, sem um er deilt. Hann var allur einhversstaðar uppi í loftinu, og var ræða hans því ekkert annað en tómt rugl, sumt sjálfrátt, en þó meira ósjálfrátt. Af þessu rugli hans er þó eitt atriði, sem taka ber til greina. Hann sagði, hv. þm., að ákvæðið í hæstaréttarlögunum um dómaraprófið væri það vitlausasta í þeim. Maður skyldi nú ætla, að hann hefði a. m. k. reynt að færa rök fyrir þessum sleggjudómi sínum, en hann gerði það einu sinni ekki. Það hefir nú upplýstst, að ákvæðið um dómaraprófið hefir aldrei verið notað hér. Það hefir ekki þurft á því að halda. Er því ekki hægt að segja, að reynslan hafi leitt í ljós, að það væri vitlaust. Að hv. þm. og fylgifiskar núv. stjórnar hafa svo mjög horn í síðu þessa ákvæðis, er sakir þess, að það er þrepskjöldur fyrir pólitíska stjórn að geta troðið inn í réttinn skjólstæðingum sínum. Því vilja þeir, eins og þm. Barð. hefir verið að japla á, að dómsmrh. skipi menn í réttinn.
Það eina atriði, sem hann nokkurn veginn í samhengi fékkst við, en þó kom sitt úr hvorri áttinni, var, þegar hann fór að blanda inn í þetta mál hneykslismáli, sem hann var við riðinn hér um árið, þar sem hann í umboði pólitísks dómsmrh. felldi áfellisdóm yfir gömlum embættismanni, dóm, sem hæstiréttur vitanlega hrakti. Hv. þm. lýsti því berlega nú í ummælum sínum um þetta hneykslismál, að einn af dómurum hæstaréttar, Lárus H. Bjarnason, hefði ekki þorað að láta uppi álit sitt. Og hv. þm. sagði, að þessi dómari hefði verið í samræmi við sig að því er snerti undirréttardóminn. En aðrir, sem betur þekkja til, fullyrða, að þessi dómari hafi staðið fjærst hneykslisdómi hv. þm. Barð. En hinir hröktu dóminn, og hvað þá um hinn, sem ekki varð þeim samferða? Hv. þm. Barð. rökstuddi þetta með því, að Páll Einarsson hefði verið bekkjarbróðir og herbergisfélagi Jóhannesar Jóhannessonar bæjarfógeta, og þess vegna hafi hann dæmt rangan dóm. Og sömuleiðis hafi verið ástatt með Eggert Briem. M. ö. o., hv. þm. Barð. gengur út frá því, að vinátta eigi að ráða í dómum; þess vegna hafi hans dómur orðið svona, af því að hann var ekki vinur hins dómfellda og dómur hæstaréttar gagnstæður. Það þarf ekki að fjölyrða um aðra eins svívirðingu og þetta, en af því að það komst inn í umr. hefi ég orðið að svara því á þennan hátt, sem kunnugur maður öllum málavöxtum, en hv. þm. Barð. má halda áfram á þessari braut, svo framarlega sem hæstv. forseti leyfir það.