24.03.1937
Neðri deild: 26. fundur, 51. löggjafarþing.
Sjá dálk 86 í C-deild Alþingistíðinda. (1324)
43. mál, opinber ákærandi
*Héðinn Valdimarsson:
Ég hlustaði því miður ekki á ræðu hv. 11. landsk., en vegna þess sem hv. þm. Barð. sagði um þau orð, sem hann hafði sagt um mig, vil ég ekki láta þeim ómótmælt. Mér skilst, að hv. 11. landsk. hafi látið í ljós, að ég hefði brugðizt þagnarskyldu í utanríkismn. með því að skýra frá innihaldi norsku samninganna, áður en þeir hafi verið teknir fyrir á Alþ. Ég hélt, að hv. 11. landsk., sem er lögfræðingur og hefir reynt að verða kennari í lögmn. ætti að vita það, að á utanríkismn. hvílir engin lagaleg þagnarskylda. Utanríkismn. er aðeins n. skv. þingsköpum, eins og aðrar n. þingsins, og þar er engin þagnarskylda frekar en að menn taka slíka skyldu á sig sjálfir. Sú einasta þagnarskylda er sú, sem kemur frá manni sjálfum; menn verða að þegja yfir því, ef þeir komast að einhverju, sem þeir álíta, að sé hættulegt fyrir sitt land, að skýrt sé frá. Að það hafi verið ástæða fyrir þáv. dómsmrh. til þess að ákæra út af þessu máli, nær ekki nokkurri átt, enda datt honum það ekki í hug, og það þó að hann væri mér mjög fjandsamlegur í skoðunum á málinu. Í öðru lagi vil ég geta þess, að einmitt þetta mál, sem um var að ræða, norsku samningarnir, átti að vera algerlega opinbert mál. Það átti að leggja sjálfa samningana fyrir þingið, svo að það var engu að leyna. Eina spurningin var, hvort þetta yrði gert litlu fyrr eða seinna.
Ég fyrir mitt leyti áleit það langt frá því að vera skyldu mína að fara eftir orðum þeirra manna, sem óskuðu eftir að leyna þessum samningum; ég áleit þvert á móti, að það væri nauðsynlegt, að þjóðin og kjósendurnir í landinu fengju tíma til þess að athuga þetta mál, áður en ákvörðun yrði um það tekin á Alþ., enda hefir það sýnt sig, að andstaðan var miklu meiri á meðal þjóðarinnar en þeir, sem fylgdu þessum samningum, gerðu ráð fyrir.
Í þriðja lagi hefir ekki verið hægt að benda á það, að landið eða þjóðin hafi haft neinn skaða af þessum upplýsingum, svo að þetta er allt saman rakalaus vitleysa, sem hv. 11. landsk. hefir sagt um þetta mál.