25.02.1937
Neðri deild: 9. fundur, 51. löggjafarþing.
Sjá dálk 280 í C-deild Alþingistíðinda. (1512)
28. mál, viðgerðir á skipum
*Emil Jónsson:
Ég hefi litlu við það að bæta, sem hv. flm., hv. 3. landsk., hefir sagt, en vildi aðeins svara hv. þm. G.-K, út af þeim þrem atriðum, sem hann taldi valda því, að útgerðin bæri skarðan hlut frá borði miðað við iðnaðinn. Í fyrsta lagi, að innlend framleiðsla til útgerðarinnar væri seld dýrara verði en erlend. Í öðru lagi, að innlendur iðnaður skapaði aukna dýrtíð í landinu, sem kæmi niður á útgerðinni. Og í þriðja lagi, að minna yrði framleitt innanlands og selt á erlendum markaði af þeim vörum, sem við hefðum aðallega flutt út hingað til. — Um fyrsta atriðið er það að segja, að hv. þm. mun hafa nokkuð rétt fyrir sér um það; margir halda því fram, að svo sé, en oftast mun þetta þó vera ósannað mál, t. d. um botnvörpugarnið, sem togarar nota. Ég hefi t. d. séð því haldið fram í Morgunblaðinu, að net þau, sem framleidd eru í Vestmannaeyjum, séu ekki dýrari en þau, sem flutt eru inn frá útlöndum. Og þegar menn halda því fram, að þessar innlendu vörur séu dýrari en erlendar, þá mun það venjulega af því, að þeir hafa ekki kynnt sér málið. Fellur þá um sjálfa sig hin staðhæfingin, að þessi innlendi iðnaður skapi aukna dýrtíð, ef framleiðsla hans er ekki dýrari en erlend framleiðsla. Þá er síðasta atriðið, að með því að við framleiðum fleira innanlands, verði minna hægt að selja af okkar fyrri framleiðsluvörum. Er þetta hæpin röksemd. Það hefir sýnt sig, að saltfiskframleiðslan getur brugðizt, og er þá ógurleg hætta fyrir þjóðina fólgin í því, að verða að byggja lífsafkomu sína á þessari einu sölugrein að mestu. Er þá skynsamlegra að flytja framleiðsluna heldur yfir á fleiri greinar, jafnvel þótt það kostaði, að fyrrnefnd framleiðslugrein takmarkaðist nokkuð. Hættulegast af öllu er fyrir okkur að binda okkur algerlega við framleiðslu einnar vörutegundar og verða svo að standa uppi sem glópar, ef þessi vara selst ekki.
Hv. þm. sagði, að ég tæki þátt í kapphlaupinu um að tala fagurlega í garð iðnaðarins, og vildi jafnframt gefa í skyn, að ósamræmi væri þar milli orða og efnda. En út úr orðum hans sjálfs skín einmitt það dæmalausa vantraust á möguleikum til íslenzks iðnaðar, sem alltaf hefir einkennt sjálfstæðismenn hér í d. Stundum halda þeir því fram, að innlendi iðnaðurinn sé dýrari en sá erlendi, stundum, að hann sé verri, en stundum, að hér sé ekkert hægt að framleiða. Þetta vantraust er okkur skaðlegt. Það tefur ekki einungis fyrir því, að framleiðslan sé flutt inn í landið, heldur veikir það líka trúna á okkur sjálfa, og er það ef til vill skaðlegast fyrir flokk, sem kallar sig Sjálfstfl. og segist leggja mikið upp úr því, að vera sjálfum sér nógur.