26.10.1937
Efri deild: 11. fundur, 52. löggjafarþing.
Sjá dálk 332 í C-deild Alþingistíðinda. (2097)
24. mál, alþýðutryggingar
*Jónas Jónsson:
Ég vék að því í síðustu ræðu minni, að ég myndi bæta nokkru við það, sem ég sagði þá um afstöðu kommúnismans sem heimsskoðunar. En til að sýna veikleika þess eina fulltrúa, sem kommúnisminn á hér í d., vil ég minnast nokkrum orðum á hin veiku rök, er hann færði fram. Hann talaði mikið um hina yndislegu tryggingalöggjöf hjá Rússum. en ég ætla ekki að fara út í það. Það mál liggur ekki heldur hér fyrir. En það er annað, sem mikið hefir verið gumað af, sem sé að Rússar hafi gefið öllum atkvæðisrétt. En svo hefir það vitnazt, hvernig Stalín hefir svikið stjórnarskrána og allan fagurgala um almennan atkvæðisrétt, því að þar fær enginn að bjóða sig fram, sem ekki er kommúnisti. Ef hv. þm. væri búinn að koma þessu á hér, mætti vel vera viðurkenndur 21 árs kosningarréttur, en það mætti bara enginn bjóða sig fram nema hann og Einar Olgeirsson. Meiri svik er ekki hægt að hugsa sér við lýðræðið.
Þá vék hv. þm. að því, að nokkrir kommúnistar hefðu kosið Framsókn í vor. En hann reyndi þó ekki að halda því fram, að ég væri kosinn af kommúnistum, enda hafði ég mjög varað þá við að kasta atkvæðum sinum á mig. Annars er það vafamál, hvort þeir hafa kastað nokkrum atkv. á Framsókn. Ef þeir hafa gert það, þá hefir það bara verið af hræðslu við breiðfylkinguna. Meðan Framsókn er við völd, verða þeir ekki settir í fangelsi, nema fyrir almenn afbrot, frekar en aðrir menn. Þeir hafa ekki verið vissir um, að þeir myndu halda frelsi sinu annars. Þeir hafa því kosið Framsókn aðeins til að fá að njóta borgaralegs frelsis í landinu. Hv. þm. minntist á það, að ég hefði staðið hætt í mínu kjördæmi. En ef hann vill reikna út, hver af þm. þeim, sem komust að, hefir hæsta prósenttölu fram yfir sín atkvæði, þá er það ég.
Hann sagði, að það væri leitt, að ég hefði ekki orðið ráðh., og virtist harma það. En sá harmur er ekki rökstuddur, því að ég er líklega sá eini Íslendingur, sem ekki þarf að vera á þingi til þess að andstæðingarnir haldi, að hann ráð öllu. Í vor tókst mér og nokkrum samherjum að gera andstæðingana svo hrædda, að þeir þóttust sjá mig langt vestur á landi, á meðan ég var staddur í kjördæmi mínu.
Eftir að hafa sýnt fram á aðstöðu kommúnismans sem heimsskoðunar og eftir að fulltrúi hans hér hefir gefizt upp við að hrekja nokkuð af því, sem ég sagði, vil ég geta um það, sem næst eftir þýðingarleysi hans hér hefir þýðingu viðvíkjandi þessari stefnu, en það er hið andlega niðurdrepsgasloft, sem henni fylgir. Þeir, sem hafa þessa skoðun, búast við, að það verði allsherjar jarðskjálfti eða ragnarökkur, þar sem allt hrynji til grunna, en upp úr því risi svo ríki bolsevismans. Til þess að koma þessu fram. hljóta þeir að óska þess, ef þeir eru á linunni, að allt gangi sem verst, og verða þeir að stuðla að því. Við svíkjumst um, segja þeir, með því einu getum við flýtt fyrir komu 1000 ára ríkisins. Svona unnu þeir í Rússlandi fyrir byltinguna, eftir því sem þeir lýstu sjálfir yfir. En þó er annað dæmi enn betra. Menn lesa daglega í blöðunum um slátranir í Rússlandi, þar sem núverandi valdhafar, yfirmenn hv. þm., eru að útrýma sem mestu af svíkurum, sinum samherjum, mönnum, sem stýrðu byltingunni. Mestur erkifjandi er þar Trotzky, sem alltaf mun verða nefndur við hlið Lenins, þegar talað er um rússnesku byltinguna. En þetta vesala málgagn kommúnista hér hefir þó alltaf verið að svívirða hann. Það eru bornar sakir á þessa menn um járnbrautirnar, fyrir að láta þær stranda. Í sumar voru drepnir 20 svokallaðir trotzkistar fyrir að setja járnbrautirnar út af sporinu. Í stuttu máli er þeim borið á brýn, að þeir hafi verið á móti núverandi rússnesku þjóðskipulagi, sem kommúnistar segja, að eigi að koma á í borgaralegu þjóðfélagi, til þess að geta lagt það undir kommúnismann. Ég þarf ekki að fara langt út í þá sálma hér, hvaða áhrif þetta hefði á Ísland, sem búið er að hafa hnignunartímabil í 6–7 aldir, kúgað af útlendum þjóðum, hrjáð af eldi og bafis. Ég þarf ekki að lýsa því, hversu mikill fagnaðarboðskapur það er, sem kommúnistar kenna, að draga allt niður í landinu til þess að byltingin geti gerzt. Í þessu liggur hið eitraða gasloft kommúnismans. Þessi villukenning er einmitt það allra fjarstæðasta, því að hér þarf að vinna og bygg,ja upp landið. Þessir 115 þús. íbúar landsins þurfa að vinna með trú á land og þjóð, en það á allra sízt að prédika hér það, sem borið er á leiðandi menn Rússa, sem nú er slátrað daglega til þess að þóknast yfirmanni Brynjólfs Bjarnasonar.
Það er ekki ástæða til að orðlengja mjög mikið meira um þetta við þennan málsvara, sem orðið hefir að gefast upp gagnvart slíkri almennri sókn, sem hafin hefir verið á hann og hans lið hér, en ég ætla þó að minnast á eitt atriði enn. Inn í þetta þing, sem afneitar byltingu og byggir á þingræði, þjóðræði og lýðræði, er kominn flokkur, sem stendur á byltingargrundvelli, menn, sem hafa hina rússnesku byltingarstefnu, sem óskar hruns vegna hrunsins sjálfs. Ef hér væri allt í einu komið kommúnistískt ástand, þá mundu menn eins og Hallgrímur Jónsson eða einhverjir aðrir ungir frambjóðendur kommúnista fara að kvelja Brynjólf Bjarnason, Ísleif Högnason og Einar Olgeirsson, því að þeir eru sambærilegir við trotzkistana, hina stóru menn í Rússlandi. Enn eitt vil ég minna á, sem þessi flokkur hefir sérstaklega við sig. Hann er deild undir stjórn Rússa. Kommfl. Íslands er undirdeild, sem er háð valdhöfum í fjarlægu stórveldi, sem blandar sér gersamlega inn í, hvað þessar undirdeildir gera úti um lönd. Það er hringlað fram og aftur með Brynjólf Bjarnason og hans menn. Þeir eru sendir til Moskva á línunni eða utan við hana, þeir eru settir af línunni eða inn á línuna, allt eftir því, hvað þeim þóknast í Moskva, og nú síðast hefir sá fulltrúi Kommfl. í hv. Nd., sem telur sig hafa meiri mannaforráð, sýnt með sinni fyrstu ræðu fram á sína algerðu þjónkun gagnvart Rússum, en það var með till. um, að Ísland gengi í Þjóðabandalagið. Þar voru færð rök, sem eru sjálfsagt ekki að öllu leyti röng, en ef litið er fáein ár til baka, þegar þessir 3 þm. kommúnista höfðu ekki mikla von um að komast á þing, þá voru þeir menn lýstir örgustu föðurlandssvikarar, sem vildu koma Íslandi í Þjóðabandalagið. Þegar ég og Haraldur Guðmundsson og fleiri menn, sem kommúnistar elska ekki yfirmáta ofurheitt, vildum 1930, að Ísland gengi í Þjóðabandalagið, þá dundu á okkur skammirnar. Okkur var líkt við menn, sem sviku landið undir erlent vald á 13. öld. En hvað hefir gerzt síðan 1930? Það, að Rússar, sem ætluðu að vera fyrir utan Þjóðabandalagið, snerust eftir því sem fasistaríkjunum fjölgaði, og þorðu ekki annað en að nálgast Frakkland og England, og um leið og Rússar eru búnir að snúa sig út úr þessu, þá eru þeir menn ekki lengur föðurlandssvikarar, sem vilja, að Ísland gangi í Þjóðabandalagið; þá er það orðin sjálfsögð skylda. Það er hinn sami Einar Olgeirsson, sem líkti okkur við Gissur Þorvaldsson, sem er að sumu leyti fínt, af því að hann var einn af mestu stjórnmálamönnum landsins, sem líkti okkur við þá menn, sem voru taldir landinu hættulegir, það er sá sami Einar Olgeirsson, sem kemur með þetta sem sitt fyrsta mál nú á þinginu. (Forseti: Tíminn er búinn). Ég er að verða búinn. Þetta sýnir, hvernig þessi flokkur er. Hann er háður útlendu valdi. Hans stuðningsmenn eru ættjarðarlausir menn hér á landi, og þess vegna er ekki hægt að búast við, að þeir séu hafðir með í ráðum um það, hvernig þessu landi eigi að stjórna, því að við hinir ætlum, að þessu landi verði stjórnað um langa framtið af Íslendingum, en ekki eftir fyrirmælum erlendrar stjórnar. Svo er eitt að síðustu. Milli okkar samvinnumanna í landinu og byltingarmanna er óbrúanleg gjá, vegna þess að okkar stefna er friðsamleg þróun, sem átt hefir meiri þátt í því en nokkur önnur stefna að byggja upp landið og skapa trú á það í augum fólksins. Þessi stefna er þveröfug við byltingarstefnuna. Okkar stefna er trú á starfið, lífsglöð trú, gagnstæð hinni trúnni, sem vonast eftir að allt hrynji í rústir, til þess að hægt sé að koma á því ástandi, sem nú ríkir í Rússlandi og menn geta heyrt fregnir af í útvarpinu og blöðunum, þar sem verið er að myrða þá menn, sem byggðu upp það skipulag, sem þar er.