29.11.1946
Efri deild: 23. fundur, 66. löggjafarþing.
Sjá dálk 1232 í B-deild Alþingistíðinda. (1328)
89. mál, innflutningur og gjaldeyrismeðferð
Gísli Jónsson:
Ég vil í sambandi við þetta leyfa mér að benda hæstv. viðskmrh. á, að ég tel reginmun á því, hvort teknar eru til greina óskir og kröfur frá mönnum í þessu efni, sem um hefur verið rætt hér, sem skapa gjaldeyri eða hins vegar frá öðrum, sem eyða honum. Og það er það, sem viðskiptaráð — ekki aðeins það, sem má er, heldur einnig, og kannske miklu frekar, þeir sem með viðskiptamálin hafa farið í þessu efni, áður en viðskiptaráð það starfaði, sem nú situr — lokuðu augunum fyrir. Og við höfum enga tryggingu fyrir, að þeir, sem starfa eftir þeim 1., sem við nú eigum að framlengja, verði þeirrar skoðunar, að það beri að hlynna að þeim mönnum um gjaldeyri, sem skapa nýjan gjaldeyri, sem þjóðarbúið fær og viðskiptaráð á að hafa með að gera. Það dæmi er til frá undanförnum árum, að útgerðarmönnum var neitað um að nota timbur, sem þeir höfðu fengið innflutning á, til þess að byggja frystihús, sem síðan hefur flutt út fyrir tvær til þrjár millj. kr. á ári. Og þeir, sem stóðu að byggingu þess, urðu að fara alls konar krókaleiðir til þess að geta fengið það, sem þeir þurftu til byggingarinnar. Og ég óska ekki eftir, að slík vinnubrögð verði ríkjandi hjá viðskiptaráði. Stundum hefur kannske ekki verið nógur gjaldeyrir til að veita innflutningsleyfi út á. En stundum hefur hann verið nógur, en samt neitað um nauðsynlegan innflutning, og við það hefur oft orðið að búa, síðan viðskiptaráð var stofnað. Ég ætla ekki að ræða um neinar sérstakar persónur hér í þessu sambandi, en gæti vel bent á nóg til sönnunar því, að það hafa síðan l. voru sett um viðskiptaráð, verið valdir í það margir menn þannig, að ekki hefur verið litið fyrst og fremst á það, hvort þeir hefðu þekkingu á þeim málum, sem þeir áttu þar að starfa að.