20.01.1953
Neðri deild: 53. fundur, 72. löggjafarþing.
Sjá dálk 56 í C-deild Alþingistíðinda. (2914)
145. mál, skipun læknishéraða
Frsm. meiri hl. (Páll Þorsteinsson):
Herra forseti. Frv. þetta hefur verið alllengi til athugunar hjá heilbr.- og félmn., og niðurstaðan um afgreiðslu málsins varð sú, að n. klofnaði við afgreiðslu þess, þannig að einn nm. skipar minni hl. n. og hefur skilað sérstöku áliti.
N. kvaddi á sinn fund til viðræðu um málið 1. flm. frv. og landlækni. Það kom í ljós, þegar tekið var að ræða málið, að nokkur skoðanamunur varð um það milli flm. annars vegar og landlæknis hins vegar. Þegar n. hafði málið til umr., varpaði landlæknir fram þar þeirri hugmynd, að í stað þess að skipta læknishéraðinu á Egilsstöðum, eins og frv. fer fram á, þá yrði málið afgr. á þann hátt að breyta ákvæðum laga um aðstoðarlækna og að skipaður yrði sérstakur aukalæknir í Egilsstaðahéraði. Eftir að þessi hugmynd kom fram, tók n. að vinna að því að leysa málið á þennan hátt, og eru brtt. þær, sem meiri hl. n. flytur á þskj. 522, miðaðar við að afgr. málið á þennan hátt. Meiri hl. n. telur sig hafa ástæðu til að ætla, að flm. frv. sætti sig við afgreiðslu málsins í þessu formi.
Efni þeirra brtt., sem meiri hl. n. ber fram, er fólgið í 1. tölul. brtt., þannig að í stað þess, að frv. gerir ráð fyrir því að skipta Egilsstaðahéraði í tvö læknishéruð, verði skipaður sérstakur aukalæknir, er sé sjálfstæður, starfandi læknir og sitji í Egilsstaðaþorpi og hafi sömu launakjör og skyldur til að gegna sjúklingum eins og héraðslæknir. Aðrir liðir brtt. eru formsatriði, sem leiðir af þeirri efnisbreytingu, sem ég hef nú gert grein fyrir.
Hv. þm. A-Húnv. hafði borið fram brtt. við frv., og er sú brtt. prentuð á þskj. 238. Heilbr.- og félmn. hefur ekki tekið afstöðu til þeirrar brtt., en verði till. meiri hl. n. um þetta mál samþ., þá leiðir það af þeim, að frv. verður gerbreytt bæði að efni og formi. Brtt. hv. þm. A-Húnv. er að sjálfsögðu stíluð við frv. eins og það var borið fram í öndverðu, en nái það samþykki hér í hv. d., sem meiri hl. n. leggur til, þá liggur í augum uppi, að brtt. hv. þm. A-Húnv. fellur tæplega að því formi, sem þá yrði á málinu. Ég tel því eðlilegast og vildi mælast til þess fyrir hönd meiri hl. n., að hv. þm. A-Húnv. léti brtt. sína að minnsta kosti ekki koma til atkv. við þessa umr. málsins, heldur yrði séð, hvort brtt. n. næði samþykki eða ekki, og yrði þá séð, í hvaða formi d. afgr. þetta mál. Ég er nú raunar þeirrar skoðunar, að bezt færi á, ef hv. þm. A-Húnv. gæti fallizt á það, að brtt. hans yrði að fullu tekin aftur sem brtt. við þetta frv., en málið þá fremur tekið upp sem sjálfstætt mál síðar, en vitanlega gæti það þá komið til athugunar og ákvörðunar við 3. umr. málsins.