13.11.1952
Neðri deild: 25. fundur, 72. löggjafarþing.
Sjá dálk 213 í B-deild Alþingistíðinda. (376)
4. mál, smáíbúðabyggingar
Stefán Jóh. Stefánsson:
Herra forseti. Þess er getið í nál. á þskj. 209, að ég væri annar þeirra nefndarmanna, sem áskildu sér rétt til að bera fram brtt. eða fylgja brtt., sem fram kynnu að koma við það frv., sem hér liggur fyrir. Ég vil því með örfáum orðum gera grein fyrir þessari afstöðu minni og þarf í raun og veru ekki að hafa þau mörg, en það, sem kom fram í n., eins og kom fram í ræðu hv. 2. þm. Reykv., var það, að nefndarmönnum — að minnsta kosti tveimur, ef ekki fleirum — þótti ekki nógu vel búið um fyrirkomulagið hvað snertir lánveitingarnar til smáíbúðanna. Var það að vísu svo, að eftir l., sem samþ. voru um þessa lánadeild, hefði verið unnt að semja við ákveðinn banka, eins og Landsbankann, um úthlutun lánanna, en það var ekki gert, heldur mun bankinn eingöngu hafa með höndum reikningshald og annað slíkt varðandi þá reikningslegu hlið deildarinnar, en hins vegar voru af félmrn. skipaðir tveir menn til þess að ákvarða lánveitingarnar sjálfar.
Það er nú æði oft svo, sérstaklega þegar mikil eftirspurn er eftir lánum, að mörgum finnst, að þar sé óréttlátlega valið eða ákvarðað um lánin, en hvað sem er um það að segja, þá veit ég það með vissu, að það er fjöldi fólks, sem telur, að þetta sé ótryggur útbúnaður við ákvörðun lánveitinganna og fyrir þessar sakir væri réttara að skipta þar um. Ég get því fyrir mitt leyti fallizt á brtt. á þskj. 206 frá 2. þm. Reykv. Þótt ég hefði kannske kosið að hafa það nokkuð á aðra leið, þá vil ég ekki drepa brtt. á dreif með því að flytja aðra, sem gengi í nokkuð líka átt, en finnst í höfuðatriðum, að ég gæti unað við þá breyt. á löggjöfinni eða þá viðauka, sem hér ræðir um í brtt. Ég álít, að það mundi auka öryggi útlánanna og menn hefðu betri trú á ákvörðun um lánveitingarnar, ef farið væri inn á eitthvað svipaðar brautir og hér er lagt til með brtt. Allir nefndarmenn voru sammála, eins og tekið hefur verið fram, um nauðsyn þess að útvega meira fé í þessu skyni, og ágreiningurinn er þá eingöngu um það, hvernig skuli búa um þá hnúta, sem vita að sjálfum lánveitingunum, og hefði ég fyrir mitt leyti kosið, að farið væri inn á þær brautir, sem brtt. á þskj. 206 greinir, og get ég því greitt henni atkv. mitt.