24.02.1955
Neðri deild: 52. fundur, 74. löggjafarþing.
Sjá dálk 1196 í B-deild Alþingistíðinda. (1522)
129. mál, Brunabótafélag Íslands
Jörundur Brynjólfsson:
Herra forseti. Það er ekki ástæða til þess að fjölyrða mikið um þetta meira.
Hv. 5. landsk. þm. vill telja, að hér sé sams konar skerðing á frelsi einstaklinganna eftir afurðasölulöggjöfinni annars vegar og þeirri löggjöf, sem við erum að ræða um hér, hins vegar. Sá er þó munurinn, að sú skerðing, sem löggjöfin setur um afurðasöluna, er eftir ósk stéttarinnar sjálfrar gerð. Að þaulhugsuðu og rannsökuðu máli af hálfu stéttarinnar óskar hún eftir, að með löggjöfinni sé tryggð sú sölumeðferð, sem þar er ráð fyrir gert, hún sé höfð eins og þar er óskað eftir og lögin ákvarða. Í þessu frv. er það hins vegar svo, að bæjar- og sveitarstjórnir hafa þetta vald. Þeim er fengið það með löggjöfinni, — ekki byggt á óskum einstaklinganna, heldur ráða bæjar- og sveitarstjórnir því sjálfar, hvað þær gera.
Eftir því sem við leggjum til, þá eiga einstaklingarnir að vera frjálsir að þessu. En við höfum líka þann varnagla, að óski einstaklingarnir eftir, að bæjar- eða sveitarstjórn fari með umboð sitt til þessara samninga um tryggingarnar, þá er það heimilt, og þá gera bæjar- og sveitarstjórnir það. Til þess þess vegna að bæjar- eða sveitarstjórn fari með þessa samninga eftir þessu frv., þarf hinn sami grundvöllur að vera fyrir því eins og eftir afurðasölulöggjöfinni, að bændastéttin óskaði, að löggjafarvaldið setti lagaákvæði um meðferð og sölu afurðanna. Það er þessi höfuðmunur á þessu máli og afurðasölulöggjöfinni.